Sorta like a great YA-novel!  

Na onder andere het bijzondere Boy21 en The Reason You’re Alive komt Matthew Quick opnieuw met een speciaal verhaal. In Sorta like a rockstar vertelt hij het verhaal van de uiterst arme Amber Appleton. De YA-roman, vertaald door Ineke Lenting, is alles wat het zou moeten zijn: humoristisch, vol sarcasme en tegelijkertijd boordevol verdriet, gesitueerd in een verschrikkelijk harde wereld.    

Amber overleeft samen met haar hond B3 (Bobby Big Boy) en haar moeder in een gele schoolbus: Big Yellow. Hoewel ze op het eerste gezicht hard en positief over zichzelf en de situatie denkt, zie je al snel barstjes. En dat is logisch. Het leven van Amber is verschrikkelijk: ze heeft geen vaderfiguur, is zo arm dat ze van haar moeder (bijna) geen eten krijgt, moet teren op de zak van Donna (moeder van vriend Ricky) en ziet haar moeder steeds verder aftakelen.    

Gelukkig heeft Amber een goede vriendengroep om zich heen: De Vijf (Franks’ Fenomenale Freaks Federatie). Samen met vier bijzondere jongens vormt ze deze groep en elke dag komen ze samen in het klaslokaal van Franks. De band met de jongens lijkt alles te kunnen overwinnen, maar wordt sterk beproefd wanneer Amber opnieuw een verschrikkelijke gebeurtenis meemaakt in haar leven.    

‘Nou, Bob moet even pissen, en ik moet morgen naar school, dus zullen we die haperende cd maar skippen en de hondendienst snel afwikkelen, alsjeblieft? Ik kan niet slapen zonder mijn hondje.’

Amber is in alles keihard: naar zichzelf, over zichzelf en naar haar moeder. Haar typering in Sorta like a rockstar is geweldig neergezet. Ze is, ondanks alles, bijzonder opgewekt en de hele situatie lijkt haar niet écht te kunnen breken: ‘Mijn toekomstige bed heeft een matras zo groot als de zee, het wordt misschien wel een queensize, stelletje sukkels. Echt wel.’ Ze brengt een bijzondere luchtigheid in het verhaal die ervoor zorgt dat je de gruwelen aankunt en tegelijkertijd het meisje in je hart sluit.    

Toch zorgt Ambers opgewekte, harde gedrag ook voor een knoop in je maag. Haar situatie is ronduit verschrikkelijk: ze leeft in een schoolbus, doucht stiekem bij Donna en overleeft daar. Tegelijkertijd is ze heel sterk en probeert ze iets van haar leven te maken. Ze gaat met enige regelmaat op bezoek bij ouderen in een bejaardencentrum, geeft Engelse les aan een stelletje Koreaanse vrouwen in een kerk en heeft contact met een oud-Vietnamsoldaat: Jackson. Ze ruziet over rechten rondom censuur in de brieven die ze stuurt, over het contract van haar leraar Franks en over alle (school)rechten die ze al dan niet heeft. Zo’n meisje kan toch niet overleven?    

Dat vermoeden lijkt waarheid te worden als zich opnieuw een ramp voltrekt in het leven van de puber. Amber lijkt de moed op te geven en een prachtig stuk in de roman, wellicht zelfs de essentie, begint. Haiku’s tussen Soldaat Jackson en Amber alsmede belangrijke levensvragen van Amber aan Pastoor Chee domineren. Als lezer ga je, net als Amber, nadenken over het leven, de vluchtigheid ervan en de eerlijkheid.      

Ook de manier waarop Quick de situatie van Amber omschrijft in Sorta like a rockstar is bijzonder. Heel respectvol en met extreem veel aandacht voor bijvoorbeeld Donna, de vrienden van Amber en Ambers moeder beschrijft de auteur tot in detail wat er aan de hand is. Niemand in de omgeving van Amber uit openlijk medeleven en iedereen behandelt Amber als een doorsnee puber. Donna ‘negeert’ de reden achter Ambers bezoekjes en benadrukt daarmee de positieve kant. Dit alles maakt dat je als lezer in de eerste instantie ook minder medelijden voelt. Je neemt de huidige situatie als feit en kunt in Amber meer zien dan alleen een uiterst zielig meisje. Dat is ze immers niet.    

Quick eindigt ietwat over de top. Hoewel het prachtig in de roman past, is het een beetje té veel van het goede: het einde is overdreven, met iets té veel spektakel. Toch valt dat prima te accepteren met de prachtige verhaalstijl en de typering van Amber in gedachten.