Leuk verhaal dat sprankeling en kracht mist

Als Elise haar lievelingsboek bij de bibliotheek haalt, stuit ze op een geheimzinnig briefje. Ze gaat op zoek naar de afzender en denkt deze gevonden te hebben in Alex, die ze nog kent van vroeger. Maar is hij het wel? En klopt het romantische beeld dat Elise heeft wel met de werkelijkheid? Het leven is immers niet te vergelijken met het echte leven. Gelukkig helpen ze haar in de bibliotheek graag een handje…

Ik ontmoet je bij de i is een deel uit de serie Liefde in de bibliotheek van Jonne ten Duis. Dat is ook precies waar dit verhaal om draait, boeken en liefde. Een combinatie die elke feelgoodlezer op het lijf geschreven zal zijn. In dit op zichzelf staande deel komen daar de toekomstdromen van Elise bij. Staat zij zichzelf toe om haar dromen achterna te gaan en echt te leven? Het is een vraag die regelmatig terugkomt. Al lijkt Elise dat niet erg door te hebben. In eerste instantie denk je dan ook dat Ten Duis de perfecte combinatie voor een feelgood heeft gevonden. Liefde, boeken en de toekomst. Universele thema’s waar elke lezer wel iets mee heeft. Des te teleurstellend is het dat het verhaal van Elise slecht uit de verf komt. Er lijkt te veel in een te kort verhaal gepropt te zijn. De uitwerking mist zijn kracht, waardoor het moeilijk kan zijn om een band op te bouwen met Elise of te genieten van wat ze meemaakt.

Hoewel de schrijfstijl van Ten Duis op zich goed en leesbaar is, struikel je regelmatig over beeldspraak die niet past bij het verhaal. Zinnen als “Als een slang die zijn te krappe vel achterliet in het zand” en “na wat voelde als een millennium in stilte” lijken eerder geforceerd te zijn door de auteur dan dat het natuurlijk taalgebruik is. Het is beeldspraak die door de hoeveelheid al snel tegen kan staan. Daarnaast zijn er weinig soepele overgangen tussen de verschillende scènes. Je rolt niet zomaar van de ene in de andere scène, maar het gaat met horten en stoten. Ook hier voelt het allemaal wat geforceerd. Sommige scènes gaan van de hak op de tak, en missen richting. Je zweeft als lezer een beetje tussen waar je heen gaat. Dat lijkt misschien een beetje op Elise, die ook richting mist en niet goed weet welke kant ze op moet. Het is dat ze een handje wordt geholpen, anders was ze er misschien nooit gekomen. Hoewel de twijfel over de toekomst herkenbaar is, is het toch jammer dat ze hierin een bepaalde daadkracht mist. Elise hoeft geen held te zijn, maar met wat meer zelfstandigheid en minder afhankelijkheid was het makkelijker geweest om je in haar in te leven. Het zijn juist de overige personages zoals Frank en haar zus die het verhaal levendig en gaande houden.

Het idee achter Ik ontmoet je bij de i is ontzettend leuk en de opbouw wat betreft de hints die Elise verkeerd begrijpt, is wel sterk. Dat maakt dat dit verhaal nog genoeg lezers kan aanspreken.

Met dank aan het recensie-exemplaar van de uitgeverij.