Helaas.....volgende keer beter!

Nadat Stieg Larsson zijn trilogie had uitgebracht en de wereld veroverde met een nieuwe standaard Scandi-thriller was ik erg huiverig toen het (noodgedwongen) werd overgenomen door David Lagercrantz. Maar die huivering was onterecht. De serie werd aangevuld met nog drie delen die naadloos overliepen, in mijn hoofd nog steeds als 1 doorlopend, en uiteindelijk afgerond, verhaal. Na de aankondiging van deel 7 door Karin Smirnoff had ik dezelfde twijfel. Bij het begin van het boek leek die ook al snel weg te vallen. Eindelijk waren Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander weer terug en ik was enthousiast en benieuwd naar de continuering. Maar die is er in mijn beleving niet gekomen. Het verhaal speelt zich af in het hoge noorden van Zweden in een dorpje met veel wel actuele problemen. Een gemeentesecretaris die in de problemen komt door corrupte mijnbouw en energiebedrijven. Deze gemeente secretaris is de aanstaande man van de dochter van Mikael Blomkvist die voor de bruiloft naar het stadje gaat. Daar woont toevallig ook het 13 jarige nichtje van Lisbeth met enorm veel overeenkomsten met Lisbeth. Er worden mensen vermoord en ontvoerd door een door Softenon misvormde mijnbouw CEO met twijfelachtige motieven en een prive legertje. Al met al genoeg verhaallijnen om iets van te maken. Dat is in mijn ogen niet gebeurd. Tot op 80% van het boek keuvelt het door en wordt wel duidelijk hoe het allemaal zit maar echt spannend is het voor mij niet geworden. Er had veel meer mee gedaan kunnen worden en ik vond het als een sisser aflopen. Ik hoop dat de volgende twee delen beter zijn. Maar omdat Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander er waarschijnlijk weer in komen ga ik het toch wel weer lezen.