Humor op de paaz, maar wel langdradig

Het is een titel die ik al langere tijd in gedachten had om een keer te lezen, zo’n must read. Het boek is me jammer genoeg tegengevallen.
Het eerste hoofdstuk begon pakkend en was met humor geschreven. De naïviteit van het hoofdpersonage vond ik een herkenbaar teken voor een burn-out. Dat was een goede starter. Helaas kwam ik later niet verder mee in het verhaal; het miste een heldere doorloop. Het kwam voor mij meer over als een uitgeschreven dagboek met onsamenhangende anekdotes. Als hoofdstukken anders waren gerangschikt had dat geen invloed gehad op de leesbaarheid van het boek.

Het boek vond ik langdradig, omdat sommige hoofdstukken geen toevoeging hadden voor het verhaal. Het laatste hoofdstuk had mijns inziens geschrapt mogen worden.

Er kwamen ook veel personages in voor die voor mij niet levendig genoeg waren, zodat ik patiënt/cliënt en verplegend personeel regelmatig door elkaar haalde. Ook kon ik de waarde van de personages en relaties niet goed plaatsen; de vriendschap met Alice leek namelijk niet erg van waarde door het boek heen, maar werd uiteindelijk aangehaald als meest belangrijke vriendschap.

Ik ervoer geen ontwikkeling van het hoofdpersonage. Het is voor mij dan ook onduidelijk op basis van welke reden de opname in de paaz uiteindelijk wordt beëindigt.

Vond ik het boek dan helemaal niks? Zeker niet: ik heb genoten van de snedige opmerkingen en anekdotes. Het onderwerp intrigeerde me ook dusdanig dat ik door bleef lezen, zeker omdat de hoofdstukken overzichtelijk en leesbaar waren.

Een quote die me bijgebleven is, is: “’Kop op. Morgen is er weer een dag.‘ Dat was nou juist het probleem.”