Lezersrecensie
Winnen doe je bij de Postcodeloterij ! ★★★1/2
Niemand wil in een krimpregio wonen! De huizenprijzen kelderen, banen en voorzieningen verdwijnen, de vergrijzing neemt toe, wie kan neemt de benen. Toch heb je ook honkvaste bewoners met een groot hart voor hun geboortegrond. Marco, Hessel, Theo en Jan, in één adem 'de mannen van Holwerd' genoemd, willen het tij keren. Onder de naam 'Holwerd aan Zee' ontwikkelen ze een ambitieus reddingsplan voor het dorp in Noordoost Friesland.
TEGENWIND
Kort gezegd willen ze, door middel van een dijkdoorbraak, Holwerd opnieuw met de zee verbinden. Ze zien de plezierboten al aanleggen bij de hoofdstraat, toeristen overnachtingen boeken en horen de kassa's van de kleine ondernemers rinkelen. Maar in gesprek gaan met de zee kost meestal veel geld. In dit geval tientallen miljoenen euro's in een eerste fase.
Al vrij snel levert hun enthousiasme, kundigheid en lobbywerk financiële toezeggingen op van besturen op allerlei niveaus. Als ook de Postcodeloterij Ruud Gullit met een cheque van 15 mio € naar het noorden stuurt, kan hun geluk niet op. Toch is de strijd dan nog niet gestreden. Bestuurders blijken slecht overweg te kunnen met een grootschalig burgerinitiatief dat niet past in de gebruikelijke top down politieke cultuur. De gevestigde orde spuit met gif. De pioniers zetten hun hakken... in het slik.
HET ROER GAAT OM
Naast de aandacht voor dit project is 'De hoop van Holwerd' ook een ode aan de weerbare, vrije geesten van de Friezen en hun Waddenzee, die op de Werelderfgoedlijst van de Unesco staat. Waar vroeger de focus lag op landwinning, wordt er nu door burgers en overheid ingezet op natuurbescherming. Deze unieke kraamkamer voor vissen, vogels, zeehonden, planten enz. mag niet verloren gaan. Hoewel de zee al lang niet meer 'de waterwolf' genoemd wordt, het fenomeen dat in tijden van zwakke waterkeringen mensen en vee verslond, zijn er nu nieuwe kapers op de kust: de toenemende opwarming en de gaswinning.
Hoewel de eigenheid en de maatschappelijke evolutie van deze streek helder en gedetailleerd uit de doeken worden gedaan, mis je levendigheid in dit boek. Er loopt geen personage doorheen dat je voorstellingsvermogen prikkelt en zorgt voor emotionele betrokkenheid. Collega-auteurs in hetzelfde genre kiezen een onderwerp dat, naast de beschouwende achtergrond, kan putten uit brieven, dagboeken, foto's en ander gepersonaliseerd archiefmateriaal. Denk bijvoorbeeld aan Annejet van der Zijl, Auke Kok, Dido Michielsen, Bert Wagendorp, Judith Koelemeijer, Paul Hellmann enz. Was er dan geen oudere Holwerder te vinden die twee generaties kon terugkijken of overgeleverde verhalen kon navertellen? Heel even komt pake Dorus kijken, de slikarbeider die heeft meegewerkt aan de inpoldering van de regio. Maar ook de blik op hem is veralgemenend!
GEEN CUM LAUDE
Mede door de uitgebreide technische (plannetje als bijlage?) en budgettaire analyse van het project 'Holwerd aan Zee' heeft dit boek eerder het karakter van een langgerekt krantenartikel met de kwaliteiten én de beperkingen van deze manier van schrijven. Waardevol maar niet kluisterend of beklijvend!
Lees meer op: https://inktkoelie.blogspot.com/
TEGENWIND
Kort gezegd willen ze, door middel van een dijkdoorbraak, Holwerd opnieuw met de zee verbinden. Ze zien de plezierboten al aanleggen bij de hoofdstraat, toeristen overnachtingen boeken en horen de kassa's van de kleine ondernemers rinkelen. Maar in gesprek gaan met de zee kost meestal veel geld. In dit geval tientallen miljoenen euro's in een eerste fase.
Al vrij snel levert hun enthousiasme, kundigheid en lobbywerk financiële toezeggingen op van besturen op allerlei niveaus. Als ook de Postcodeloterij Ruud Gullit met een cheque van 15 mio € naar het noorden stuurt, kan hun geluk niet op. Toch is de strijd dan nog niet gestreden. Bestuurders blijken slecht overweg te kunnen met een grootschalig burgerinitiatief dat niet past in de gebruikelijke top down politieke cultuur. De gevestigde orde spuit met gif. De pioniers zetten hun hakken... in het slik.
HET ROER GAAT OM
Naast de aandacht voor dit project is 'De hoop van Holwerd' ook een ode aan de weerbare, vrije geesten van de Friezen en hun Waddenzee, die op de Werelderfgoedlijst van de Unesco staat. Waar vroeger de focus lag op landwinning, wordt er nu door burgers en overheid ingezet op natuurbescherming. Deze unieke kraamkamer voor vissen, vogels, zeehonden, planten enz. mag niet verloren gaan. Hoewel de zee al lang niet meer 'de waterwolf' genoemd wordt, het fenomeen dat in tijden van zwakke waterkeringen mensen en vee verslond, zijn er nu nieuwe kapers op de kust: de toenemende opwarming en de gaswinning.
Hoewel de eigenheid en de maatschappelijke evolutie van deze streek helder en gedetailleerd uit de doeken worden gedaan, mis je levendigheid in dit boek. Er loopt geen personage doorheen dat je voorstellingsvermogen prikkelt en zorgt voor emotionele betrokkenheid. Collega-auteurs in hetzelfde genre kiezen een onderwerp dat, naast de beschouwende achtergrond, kan putten uit brieven, dagboeken, foto's en ander gepersonaliseerd archiefmateriaal. Denk bijvoorbeeld aan Annejet van der Zijl, Auke Kok, Dido Michielsen, Bert Wagendorp, Judith Koelemeijer, Paul Hellmann enz. Was er dan geen oudere Holwerder te vinden die twee generaties kon terugkijken of overgeleverde verhalen kon navertellen? Heel even komt pake Dorus kijken, de slikarbeider die heeft meegewerkt aan de inpoldering van de regio. Maar ook de blik op hem is veralgemenend!
GEEN CUM LAUDE
Mede door de uitgebreide technische (plannetje als bijlage?) en budgettaire analyse van het project 'Holwerd aan Zee' heeft dit boek eerder het karakter van een langgerekt krantenartikel met de kwaliteiten én de beperkingen van deze manier van schrijven. Waardevol maar niet kluisterend of beklijvend!
Lees meer op: https://inktkoelie.blogspot.com/
1
Reageer op deze recensie
