Lezersrecensie
De wereld is geen rariteitenkabinet !
Lange treinreizen over continenten zijn minder populair dan snelle Airbussen maar kunnen voor zoveel meer verrassingen zorgen! Paul Theroux heeft er zelfs een wereldreputatie aan overgehouden.
CULINAIRE FASCINATIE
De tussenstops die Sake Slootweg op zijn weg naar de Balkan heeft uitgekozen, zijn onverslijtbare klassiekers: Baden-Baden, de Königssee, Alpendorpjes, de Mozart-stad Salzburg, Luzern, Zürich... Iemand met cultuur-historische belangstelling verveelt er zich geen moment. Dat de schrijver zich bijna uitsluitend richt op het reilen en zeilen in hotels en eetgelegenheden, is dus behoorlijk teleurstellend. Hij lijkt een onverzadigbare belangstelling te hebben voor gerechten, hoe ze worden opgediend en hoe je toeristenvallen vermijdt.
Als dat stramien even wordt losgelaten, kom je terecht in oppervlakkige, soms dodelijk saaie conversaties met, bijvoorbeeld, een gepensioneerde hotelmanager van wie de geest even smal is als de vallei waarin ze is opgegroeid. Verder word je bijgepraat over een mislukte versiertruc, een overdosis vette happen en de rommelige onverschilligheid van Zuid-Italiaanse service allerhande. Is dat relevant? Is dat origineel?
WAAR IS HET ECHTE ALBANIË?
Op uitzonderlijke momenten wordt je aandacht wel gegrepen. Zo zijn er wonderlijke observaties van de Zwitserse maatschappij die ons een spiegel voorhoudt. Hoopvol begin je aan het Albanië-luik, het meest uitgebreide van het boek. Maar... je voelt de bui al gauw hangen. Dat de herinneringen aan het verblijf van zijn familie in het Tirana van de jaren '90 een eerste invalshoek zijn, is begrijpelijk. Dat zijn blik nadien de materiële leefomgeving niet ontstijgt en bovendien niet getoetst wordt aan de belevingswereld van de Albanezen, is onacceptabel.
Sake Slootweg is een vluchtige reiziger die vergeet diepgang te zoeken. Waarom schuift hij niet eens aan bij jongeren die de caféterrassen urenlang bevolken en altijd bereid zijn om met een Westerling van gedachten te wisselen? Het valt hoe langer hoe meer op dat hij op zoek is naar herkenningspunten, naar houvasten. En dat terwijl een echte reis pas begint als je refentiepunten zijn weggevallen!
Bekijk de ingevoegde foto van Shkodër op: https://inktkoelie.blogspot.com/
IN GEBREKE
Dit zal best een leuke uitstap zijn geweest maar een liefhebber van reisliteratuur heeft hier weinig aan. Zelfs deze reizigster die haar belangstelling voor de afgelegde route deelt, blijft op haar honger zitten. Ook als zij meer dan gemiddeld geniet van de Oostenrijkse koffiehuizencultuur en het heimwee deelt van de auteur naar het sfeervolle art déco-hotel Métropole in Brussel. (Noot Inktkoelie: Volgens de laatste berichten zou het eind 2025 opnieuw opengaan.)
De beeldende, dynamische en knipogende vertelstijl kan de flauwe inhoud helaas niet doen vergeten!
Reizen is niet hetzelfde als vakantie! Reizen is naar mens en maatschappij gaan. Van 'wining and dining' houden hoeft trouwens niet te betekenen dat je geen gesprekken kunt voeren over de samenleving. En ook korte woordenwisselingen kunnen betekenisvol zijn. Een onderhoudend boek en een boeiende reis hebben een meerwaarde nodig! Die bredere kijk biedt 'De Tirana Express' jammer genoeg niet! Bovendien valt het op dat er geen ontmoetingen zijn met mensen die hem in zijn ziel raken. Mist deze auteur emotionele volwassenheid?
WAKE-UP CALL
Zonde dat dit verhaal niet boven het entertainmentgehalte uitstijgt. Waar zijn de echte reisschrijvers gebleven? Zijn ze nooit ontwaakt uit hun post-corona-winterslaap? Alleen de schrijvende lange-afstandsstappers lijken aan long covid ontsnapt te zijn. En de 84-jarige Paul Theroux zal geen grensoverschrijdende trips meer maken.
Bij wijze van enige 'wiedergutmachung' is hier een herinnering aan het onovertroffen chocoladegebak van Café Mozart in Wenen:
Bekijk de ingevoegde foto van Wenen op: https://inktkoelie.blogspot.com/
CULINAIRE FASCINATIE
De tussenstops die Sake Slootweg op zijn weg naar de Balkan heeft uitgekozen, zijn onverslijtbare klassiekers: Baden-Baden, de Königssee, Alpendorpjes, de Mozart-stad Salzburg, Luzern, Zürich... Iemand met cultuur-historische belangstelling verveelt er zich geen moment. Dat de schrijver zich bijna uitsluitend richt op het reilen en zeilen in hotels en eetgelegenheden, is dus behoorlijk teleurstellend. Hij lijkt een onverzadigbare belangstelling te hebben voor gerechten, hoe ze worden opgediend en hoe je toeristenvallen vermijdt.
Als dat stramien even wordt losgelaten, kom je terecht in oppervlakkige, soms dodelijk saaie conversaties met, bijvoorbeeld, een gepensioneerde hotelmanager van wie de geest even smal is als de vallei waarin ze is opgegroeid. Verder word je bijgepraat over een mislukte versiertruc, een overdosis vette happen en de rommelige onverschilligheid van Zuid-Italiaanse service allerhande. Is dat relevant? Is dat origineel?
WAAR IS HET ECHTE ALBANIË?
Op uitzonderlijke momenten wordt je aandacht wel gegrepen. Zo zijn er wonderlijke observaties van de Zwitserse maatschappij die ons een spiegel voorhoudt. Hoopvol begin je aan het Albanië-luik, het meest uitgebreide van het boek. Maar... je voelt de bui al gauw hangen. Dat de herinneringen aan het verblijf van zijn familie in het Tirana van de jaren '90 een eerste invalshoek zijn, is begrijpelijk. Dat zijn blik nadien de materiële leefomgeving niet ontstijgt en bovendien niet getoetst wordt aan de belevingswereld van de Albanezen, is onacceptabel.
Sake Slootweg is een vluchtige reiziger die vergeet diepgang te zoeken. Waarom schuift hij niet eens aan bij jongeren die de caféterrassen urenlang bevolken en altijd bereid zijn om met een Westerling van gedachten te wisselen? Het valt hoe langer hoe meer op dat hij op zoek is naar herkenningspunten, naar houvasten. En dat terwijl een echte reis pas begint als je refentiepunten zijn weggevallen!
Bekijk de ingevoegde foto van Shkodër op: https://inktkoelie.blogspot.com/
IN GEBREKE
Dit zal best een leuke uitstap zijn geweest maar een liefhebber van reisliteratuur heeft hier weinig aan. Zelfs deze reizigster die haar belangstelling voor de afgelegde route deelt, blijft op haar honger zitten. Ook als zij meer dan gemiddeld geniet van de Oostenrijkse koffiehuizencultuur en het heimwee deelt van de auteur naar het sfeervolle art déco-hotel Métropole in Brussel. (Noot Inktkoelie: Volgens de laatste berichten zou het eind 2025 opnieuw opengaan.)
De beeldende, dynamische en knipogende vertelstijl kan de flauwe inhoud helaas niet doen vergeten!
Reizen is niet hetzelfde als vakantie! Reizen is naar mens en maatschappij gaan. Van 'wining and dining' houden hoeft trouwens niet te betekenen dat je geen gesprekken kunt voeren over de samenleving. En ook korte woordenwisselingen kunnen betekenisvol zijn. Een onderhoudend boek en een boeiende reis hebben een meerwaarde nodig! Die bredere kijk biedt 'De Tirana Express' jammer genoeg niet! Bovendien valt het op dat er geen ontmoetingen zijn met mensen die hem in zijn ziel raken. Mist deze auteur emotionele volwassenheid?
WAKE-UP CALL
Zonde dat dit verhaal niet boven het entertainmentgehalte uitstijgt. Waar zijn de echte reisschrijvers gebleven? Zijn ze nooit ontwaakt uit hun post-corona-winterslaap? Alleen de schrijvende lange-afstandsstappers lijken aan long covid ontsnapt te zijn. En de 84-jarige Paul Theroux zal geen grensoverschrijdende trips meer maken.
Bij wijze van enige 'wiedergutmachung' is hier een herinnering aan het onovertroffen chocoladegebak van Café Mozart in Wenen:
Bekijk de ingevoegde foto van Wenen op: https://inktkoelie.blogspot.com/
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van maryse
Gesponsord
In 1938 vluchten de Freuds van Wenen naar Londen, waar Anna Freud weeshuizen opricht en op zoek gaat naar erkenning en hechte vriendschappen.
De jonge, verloren Ambre komt na een mislukte zelfmoordpoging in een hotel in de bergen terecht, waar ze zichzelf en het leven opnieuw leert te ontdekken.
