Lezersrecensie
Altijd papadag ! ★★★1/2
Als hoofdinspecteur Robert Kett vanuit de Londense MET naar het landelijke Norfolk wordt gedetacheerd, is het niet meteen de bedoeling dat hij aan het werk gaat. Na het teleurstellende onderzoek naar zijn verdwenen vrouw is hij aan herbronning toe. Bovendien heeft hij de zorg over drie kleine monsters... excuus... een baby, een kleuter en een zevenjarige, die zijn uithoudingsvermogen zwaar op de proef stellen.
DE MENS IN DE SPEURDER
Omdat er op dat moment in een verwaarloosde wijk enkele jonge meiden van de radar verdwijnen, wordt Kett gevraagd om zijn expertise op het vlak van ontvoeringen te delen met het lokale politieteam. Alex Smith neemt ruim de tijd om de bijna onmogelijke balans tussen werk en zorg te schetsen. Tijdens die passages creëert hij een tragikomische sfeer die de pijn en de liefde in Roberts ziel duidelijk maakt. Dat belet dit vertederende personage niet om zich even later koelbloedig te mengen in een levensbedreigende situatie.
Een minder geslaagd karakter is commissaris Clare. Deze driftkop buldert onafgebroken met zijn kerkklok van een stem. Als hij niet blaft, slaat hij met zijn vuisten op tafel. Welke politieman of -vrouw wil permanent verkleuterd en vernederd worden? In de echte wereld zou Clare al tig keer tegen de MeToo-muur zijn aangelopen! Als je grappig wil zijn, vermijd dan de overtreffende trap!
TOPPERS ZIJN NIET DOORSNEE !
Het recherchewerk, daarentegen, is sober, gedoseerd en realistisch. Net als in de werkelijkheid worden er kleine stappen gezet waarbij Kett het verschil maakt. Hij toont het onderscheid aan tussen goed observeren en de zintuigen bijzonder efficiënt gebruiken. Deze subtiele meerwaarde kan in een zoektocht een wereld van verschil maken. En zoals elke topspeurder kan hij één en één, beter dan anderen, bij elkaar optellen. Toch moet ook gezegd worden dat zijn eureka-moment behoorlijk uit de lucht gegrepen is. En dat is jammer.
Wie ook wat boven de aarde zweeft, is de thrillingfiction-recensent die wordt geciteerd op de eerste bladzijden van dit boek. Hij/zij vindt dat Robert Kett het beeld oproept van John Rebus, de heldhaftige hoofdpersoon van Ian Rankin. Rebus is een whisky drinkende, trotse, Schotse rouwdouwer, een lone wolf, die niet overloopt van charme. Zullen we eens ophouden met het maken van groteske vergelijkingen en de dito taal die we erbij hanteren? Aan elke min of meer geslaagde thriller hangt het label 'compelling', 'a cracking read', 'engrossing', 'relentlessly fast paced' enz. Britse critici en marketeers zijn in dit misleidende taalgebruik het meest bedreven!
MET DE VOETEN OP DE GROND
Zonder roze bril zie je in Alex Smith een elegante stilist die een genietbaar debuut geschreven heeft! Toch moet je eerlijkheidshalve toegeven dat hij niet komt bovendrijven in het kwaliteitsgeweld van zijn beste collega's die kunnen uitpakken met een vitalere vertelstem!
Lees meer op: https://inktkoelie.blogspot.com/
DE MENS IN DE SPEURDER
Omdat er op dat moment in een verwaarloosde wijk enkele jonge meiden van de radar verdwijnen, wordt Kett gevraagd om zijn expertise op het vlak van ontvoeringen te delen met het lokale politieteam. Alex Smith neemt ruim de tijd om de bijna onmogelijke balans tussen werk en zorg te schetsen. Tijdens die passages creëert hij een tragikomische sfeer die de pijn en de liefde in Roberts ziel duidelijk maakt. Dat belet dit vertederende personage niet om zich even later koelbloedig te mengen in een levensbedreigende situatie.
Een minder geslaagd karakter is commissaris Clare. Deze driftkop buldert onafgebroken met zijn kerkklok van een stem. Als hij niet blaft, slaat hij met zijn vuisten op tafel. Welke politieman of -vrouw wil permanent verkleuterd en vernederd worden? In de echte wereld zou Clare al tig keer tegen de MeToo-muur zijn aangelopen! Als je grappig wil zijn, vermijd dan de overtreffende trap!
TOPPERS ZIJN NIET DOORSNEE !
Het recherchewerk, daarentegen, is sober, gedoseerd en realistisch. Net als in de werkelijkheid worden er kleine stappen gezet waarbij Kett het verschil maakt. Hij toont het onderscheid aan tussen goed observeren en de zintuigen bijzonder efficiënt gebruiken. Deze subtiele meerwaarde kan in een zoektocht een wereld van verschil maken. En zoals elke topspeurder kan hij één en één, beter dan anderen, bij elkaar optellen. Toch moet ook gezegd worden dat zijn eureka-moment behoorlijk uit de lucht gegrepen is. En dat is jammer.
Wie ook wat boven de aarde zweeft, is de thrillingfiction-recensent die wordt geciteerd op de eerste bladzijden van dit boek. Hij/zij vindt dat Robert Kett het beeld oproept van John Rebus, de heldhaftige hoofdpersoon van Ian Rankin. Rebus is een whisky drinkende, trotse, Schotse rouwdouwer, een lone wolf, die niet overloopt van charme. Zullen we eens ophouden met het maken van groteske vergelijkingen en de dito taal die we erbij hanteren? Aan elke min of meer geslaagde thriller hangt het label 'compelling', 'a cracking read', 'engrossing', 'relentlessly fast paced' enz. Britse critici en marketeers zijn in dit misleidende taalgebruik het meest bedreven!
MET DE VOETEN OP DE GROND
Zonder roze bril zie je in Alex Smith een elegante stilist die een genietbaar debuut geschreven heeft! Toch moet je eerlijkheidshalve toegeven dat hij niet komt bovendrijven in het kwaliteitsgeweld van zijn beste collega's die kunnen uitpakken met een vitalere vertelstem!
Lees meer op: https://inktkoelie.blogspot.com/
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van maryse
Gesponsord
Een Nederlander en een Française, twee talen, twee culturen. Twee werelden. Een arts en een studente kunstgeschiedenis. Louter tegenstellingen, maar één grote liefde. Groot genoeg?
Als rechercheur Emmy Clifton de verdwijning van twee tienermeisjes onderzoekt, realiseert ze zich dat ze hen nooit écht heeft gekend. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
