Wie houdt wie de hand boven het hoofd ? ★★★1/2

Wie het Engelstalige werk van Megan Miranda enigszins kent, weet dat haar boeken zich rond terugkerende thema's afspelen: heftige gebeurtenissen uit het verleden, verdwenen mensen, vergeten en vergeven en het contrast met een idyllische omgeving waar het leven zich volgens voorspelbare patronen voortbeweegt. Dat is niet anders in het Texaanse plaatsje Mirror Lake, het decor van 'Verloren dochter'.

HET SAMENGESTELDE GEZIN WANKELT
Als Hazels moeder, na het illegaal leeghalen van een bankrekening, spoorloos verdwijnt, blijft de veertienjarige achter bij het rechercheursgezin van haar stiefvader en zijn twee zonen. Omdat de sociale omgeving de vrouw als dader brandmerkt en niet als potentieel slachtoffer wil zien, verhuist Hazel na haar studie naar de grote stad waar ze succesvol is in het renoveren van gebouwen. Na de dood van de familievader erft ze het ouderlijk huis... een verrassing voor de kinderen van zijn eigen bloed. Vooral Caden, die altijd al jaloers was op de band tussen zijn broer Gage en Hazel, ergert zich groen en geel!

Terwijl de sfeer om te snijden is, gedraagt ook het huis zich vreemd. Er verdwijnen batterijen uit de rookmelders, in de tuin zorgen bewegingsmelders voor onrust, overal kijken spiegels je aan en de kruipruimte heeft bezoek gekregen van een wasbeer... of een andere ongenode gast. Vrij snel wordt het duidelijk dat deze ons-kent-ons gemeenschap zijn eigen zaakjes wil regelen, ook de kwesties met een reukje, ook de dossiers die door de politie onderzocht worden. Hoewel Hazel niet weet wie er te vertrouwen is, gaat ze toch vol voor de waarheid!

NIEMAND KIJKT MEE
Het echt bestaande Mirror Lake ligt binnen de beslotenheid van een afgelegen regio en gedraagt zich ook zo. Je kunt je voorstellen dat het geen boodschap heeft aan de 'bemoeienissen' van het centrale bestuur waarvoor Washington symbool staat. Je eigen boontjes doppen is veel comfortabeler! Ook het meer kan lang zwijgen. Deze verdwijningszaak komt pas aan het rollen als de droogte toeslaat en het water zijn geheimen moet prijsgeven.

'Zonen die de zonden van hun vaders verdoezelen...', schrijft Megan Miranda in dit grondig gestoffeerde plot waarin aan het eind iets te veel verhaalelementen over elkaar heen buitelen. Toch is de boodschap duidelijk: foute loyaliteiten verwarren trouw met gerechtigheid en het persoonlijke met het maatschappelijke. Daarom is het laatste woord aan voormalig rechercheur Pete en boezemvriend van de pater familias Perry: 'Het (politie)bureau is de enige familie die ik heb.'

Zou er op Hazels pijnlijke ontdekkingstocht ruimte zijn voor het Miranda-thema 'vergeving'?
Lees meer op: https://inktkoelie.blogspot.com/