Onrealistische afsluiting van een magische duologie

Ik was ondersteboven van Koninkrijk der Bruggen en las hem binnen twee dagen uit. En dat niet alleen, ook mijn vader had hem binnen twee dagen uit op vakantie en vond het een geweldig boek. Dat maakte dat ik een beetje melanchonisch, maar ook vol energie aan dit tweede – en tevens laatste – deel begon. Kon het mijn verwachtingen, die nu natuurlijk torenhoog waren, waarmaken?

Let op, deze recensie bevat wellicht spoilers over het Koninkrijk der Bruggen.

Lara was koningin, maar leeft nu in ballingschap als verrader. Niet lang geleden heeft ze moeten toekijken hoe haar eigen vader Ithicana veroverde, zonder dat ze ook maar iets kon doen om hem te stoppen. Als ze erachter komt dat haar man Aren tijdens de strijd niet vermoord, maar gevangen genomen is, weet Lara dat er maar één reden is waarom haar vader hiervoor heeft gekozen: Aren dient als lokaas voor zijn verraderlijke dochter.
Voor Lara zit er niets anders op: ze zal terugkeren naar Ithicana met een plan om niet alleen koning Aren, maar ook het Koninkrijk der Bruggen te bevrijden uit de klauwen van haar vader. Hiervoor zal ze zijn eigen wapens tegen hem moeten gebruiken: de zussen van wie ze het leven heeft gespaard. Al snel zijn er meer tegenstanders dan Lara had verwacht. Niemand is te vertrouwen en vijanden en bondgenoten wisselen van kant. Maar haar grootste tegenstander is misschien juist wel de man die ze probeert te bevrijden – de man die ze heeft verraden.

Bij een (fantasy)trilogie is mijn ervaring vaak dat het eerste deel nieuwsgierig maakt en wat actie bevat, het tweede deel wat politieker is met meer dialogen en soms een reis, en het derde deel een hoop actie heeft en eindigt in een gigantische strijd. Deze laatste twee dingen werden voor mijn gevoel in dit tweede deel gepropt. Desondanks had het verhaal niet per se de vaart waar ik op hoopte, hoewel het einde weer ontzettend snel ging en een aantal gebeurtenissen vrij abrupt kwamen.

Ondanks dat ik zowel Aren en Lara ontzettend leuke personages vind met een goede karakterontwikkeling in het eerste boek, vond ik ze in dit boek nogal eentonig. Ja, we weten dat Aren zich hard maakt om zowel zijn land als Lara te verdedigen. Ja, we weten dat Lara een powervrouw die alles lijkt te kunnen. Maar moet dit in elke zin opnieuw worden benadrukt? Op een gegeven moment werden vooral de acties van Lara me een beetje te veel. Ik snap dat ze sterk is, maar onrealistisch is ook een ding.

Ik klink nu erg negatief over het boek, en ik denk dat dit voornamelijk komt door de hoge verwachtingen die ik had omdat ik het eerste deel zo geweldig vond. Begrijp me dus niet verkeerd, het was écht een vermakelijk boek, een waardig tweede deel en een fijne afsluiting van de duologie. Het fantasy-element was heerlijk en de bijpersonages hebben ook een plekje in mijn hart veroverd. Het is niet voor niets dat deze schrijfster verder gaat met andere duo’s in de hoofdrol, en daar ben ik blij mee!

Al met al vond ik de schrijfstijl geweldig en was het een fijn tweede en laatste deel. Vond ik het af en toe iets te snel gaan? Ja. Vond ik de acties, vooral van Lara, een tikkeltje onrealistisch? Absoluut. Maar wil ik meer van Jensen lezen? 100% zeker weten!