Verwarrend, maar vermakelijk

Een tijdje geleden las ik Flock van Kate Stewart (zie mijn recensie hier) en ik was niet helemaal verkocht, maar wel geïntrigeerd. Ik was dus enorm benieuwd hoe de serie verder ging toen Exodus op de mat viel. Wat vond ik van het tweede deel?

Let op, deze recensie kan spoilers bevatten van het eerste deel van Ravenhood-serie, Flock.

Cecilia Horner dacht dat een jaar lang werken voor haar vader in Triple Falls saai zou worden, maar het bleek een van de meest opwindende zomer van haar leven te zijn. Nadat ze de lokale bad boys Sean en Dominic leerde kennen, was haar leven nooit meer hetzelfde. Hoe opwindend en geweldig hun relatie ook was, Cecilia kan hen maar niet vergeven dat ze haar niet hadden verteld dat ze lid zijn van de Ravenhood, een geheime groep die zich verzet tegen haar vader. Aan het hoofd staat een man van wie ze alleen de bijnaam kent, de Fransman, en hij doet er alles aan om Cecilia weg te houden bij zijn mannen en hun missie.
Ondanks het feit dat ze het recht heeft om hun leider te haten, weet Cecilia dat de grens tussen liefde en haat vager is dan je zou denken. En als haar leven in Triple Falls haar één ding heeft geleerd, dan is het wel dat ze het niet erg vindt om beide gevoelens te onderzoeken.

In het boek komt een flinke tijdssprong voor, waar in het eerste deel al naar voortuitgeblikt werd. Dat zat wel goed in elkaar, hoewel Cecelia vrijwel meteen teruggaat naar Triple Falls en we eigenlijk heel weinig leren over de zes (?) jaar die ze ergens anders heeft doorgebracht. Ze is nu wel een stuk ouder en iets minder naïef, – een karaktertrek waar ik me een beetje aan ergerde in het eerste deel – maar ondanks dat ik haar karakterontwikkeling heel gaaf vond in het begin, bleek Cecelia helaas toch niet zoveel veranderd te zijn. Zonde vond ik dat.

Er gebeurt qua storyline niet enorm veel in dit deel, hoewel Cecelia wel een stuk meer te weten komt over haar ouders, de ouders van Tobias en Dominic en de Ravenhood. Ik vond dit, en hoe ze ermee omging, wel erg interessant. Ook zien we personages terug na zes jaar en hun ontwikkeling over de jaren is ook enorm leuk, het lijkt een beetje op oude vrienden terugzien.

Helaas kon het hele boek me toch niet zo bekoren. Als je hoopt op evenveel spice als het eerste deel wordt je waarschijnlijk een beetje teleurgesteld, hoewel het wel een hoop liefde bevat. Ik vond zelf de interne dialogen van Cecelia iets té raar en heftig, omdat het constant lijkt of ze zichzelf afstraft en alles kwalijk neemt. Het was vermakelijk, jazeker, maar ik las het ook niet zo snel uit als het eerste deel. Verwarrend en een beetje oppervlakkig qua verhaal, maar opzich wel vermakelijk en daarom wel voldoende!