Bloedstollende thriller of psychologische roman?

Met de duistere kaft, de vele prijzen die het boek heeft gewonnen, de spannende boektrailer van Boekerij en de goede recensies van o.a. Thomas Olde Heuvelt, waren mijn verwachtingen van Het Laatste Huis toch wel enorm hoog. Ik ontving het exemplaar onverwachts, maar mijn interesse was toch zodanig gewekt dat ik niet lang erna begon met lezen. Viel het me mee, of toch tegen?

Ted Bannerman woont in het laatste huis aan de bosrand. Het is er wat eenzaam: zijn dochter Lauren is er niet altijd en verder heeft hij alleen zijn kat Olivia. Het is er ook wat onheilspellend, met de dichtgetimmerde ramen en de spiegels die Ted heeft moeten weghalen toen hij zichzelf er niet meer recht in kon aankijken. En dan zijn er nog de vreemde geluiden op de zolder, en datgene wat er achter het huis in het bos begraven ligt. Dan krijgt de straat een nieuwe bewoonster. Eentje die bijzonder geïnteresseerd lijkt in Ted – en in een meisje dat jaren geleden in deze omgeving verdween.

Het Laatste Huis wordt geschreven vanuit verschillende perspectieven, onder andere die van Ted Bannerman, een eenzame man in een huis, en die van een meisje dat haar zusje kwijt raakt op het strand, en naar haar op zoek is. Niks is wat het lijkt, en het is al snel duidelijk dat je te maken hebt met onbetrouwbare verstelperspectieven. Dat vind ik altijd heel interessant omdat je continu overal vraagtekens bij zet, en het verhaal je bezig houdt. Plotwendingen zijn dan ook echt een spil van dit verhaal, wat maakt dat je door blijft lezen.

Toch kon het boek me niet zo bekoren, en dat moet aan mij hebben gelegen. Ik denk dat ik te snel doorhad waar het heen ging, waardoor ik een beetje verveeld raakte en sommige perspectieven, zoals die van de kat, te lang vond duren. Ook voldeed het qua spanning niet helemaal aan mijn verwachtingen. Was dit echt een duistere thriller of gewoon een ietswat spannende psychologische roman? Ik zou het namelijk meer onder het genre van Marieke Lucas Rijneveld of Lize Spit scharen (beklemmend en psychologisch) dan dat van Stephen King of Thomas Olde Heuvelt.

Al met al heeft het boek mijn aandacht toch niet altijd vast kunnen houden, en dat is voor mij een minpunt. De hoge verwachtingen op het gebied van puntje-van-je-stoel-spanning kwamen niet uit, hoewel ik niet teleurgesteld was in de ontknoping. Ik zou het boek wel aanraden, maar niet per se voor lezers zoals ik.