Lezersrecensie
Langdradig, maar het waard
Jullie kunnen je vast nog herinneren hoe enthousiast ik was over het eerste en tweede deel van de ‘Uit Bloed en As‘-serie van Armentrout. Het derde deel hebben ze weer net zo mooi gemaakt, en ik was heel excited om hem te lezen, al is het wel een flinke dikkerd, met maar liefst 637 pagina’s. Was ik net zo enthousiast over dit deel als zijn voorgangers?
Poppy heeft recht op de kroon van het koninkrijk Atlantia, maar er liggen veel obstakels op haar pad. Duistere geheimen komen aan het licht en een langvergeten kracht doet er alles aan om te voorkomen dat de kroon op Poppy’s hoofd belandt. De grootste dreiging is de Koningin van Bloed en As die haar eigen plannen smeedt. Poppy zal samen met Prins Casteel naar het land van de Goden moeten reizen om de koning te wekken. Onderweg ontdekken ze hoever ze willen gaan voor het volk, en voor elkaar.
Het is heerlijk om weer in deze high-fantasy te duiken, en ondanks dat ik er weer even in moest komen, was het vrij gemakkelijk: Poppy geeft zelf een soort samenvatting op het begin, en vanaf daar ben je weer middenin het verhaal. Terugkomen bij Poppy, Casteel en hun vrienden (zeker Kieran!) was als thuiskomen.
Ik moet eerlijk zeggen, ik heb me wel een beetje door dit boek moeten worstelen. Er zit wat actie in (zeker op het begin en het einde) genoeg plottwists en een hoop romantische scènes (heerlijk!) en toch duurde alles net iets te lang. Er worden veel politieke gesprekken gevoerd die iets korter hadden gekund, en in zijn geheel was het boek wat beter geweest met zo’n 200 pagina’s minder.
In zijn geheel heb ik enorm genoten van dit boek. Vooral de karakterontwikkeling van Poppy is geweldig: Ze gaat van een onzekere Maagd in deel één naar heuze powervrouw met een persoonlijkheid waar je U tegen zegt. Het heeft genoeg fantasy en spicy scènes, de schrijfstijl van Armentrout is goed en de actie is genoeg om je geboeid te houden. Maar, en ik ga het nog maar even herhalen, het had iets korter gekund. Al met al ben ik toch mega benieuwd naar het vierde deel, en ik hoop dat het weer net zo’n prachtig pareltje wordt als deze!
Poppy heeft recht op de kroon van het koninkrijk Atlantia, maar er liggen veel obstakels op haar pad. Duistere geheimen komen aan het licht en een langvergeten kracht doet er alles aan om te voorkomen dat de kroon op Poppy’s hoofd belandt. De grootste dreiging is de Koningin van Bloed en As die haar eigen plannen smeedt. Poppy zal samen met Prins Casteel naar het land van de Goden moeten reizen om de koning te wekken. Onderweg ontdekken ze hoever ze willen gaan voor het volk, en voor elkaar.
Het is heerlijk om weer in deze high-fantasy te duiken, en ondanks dat ik er weer even in moest komen, was het vrij gemakkelijk: Poppy geeft zelf een soort samenvatting op het begin, en vanaf daar ben je weer middenin het verhaal. Terugkomen bij Poppy, Casteel en hun vrienden (zeker Kieran!) was als thuiskomen.
Ik moet eerlijk zeggen, ik heb me wel een beetje door dit boek moeten worstelen. Er zit wat actie in (zeker op het begin en het einde) genoeg plottwists en een hoop romantische scènes (heerlijk!) en toch duurde alles net iets te lang. Er worden veel politieke gesprekken gevoerd die iets korter hadden gekund, en in zijn geheel was het boek wat beter geweest met zo’n 200 pagina’s minder.
In zijn geheel heb ik enorm genoten van dit boek. Vooral de karakterontwikkeling van Poppy is geweldig: Ze gaat van een onzekere Maagd in deel één naar heuze powervrouw met een persoonlijkheid waar je U tegen zegt. Het heeft genoeg fantasy en spicy scènes, de schrijfstijl van Armentrout is goed en de actie is genoeg om je geboeid te houden. Maar, en ik ga het nog maar even herhalen, het had iets korter gekund. Al met al ben ik toch mega benieuwd naar het vierde deel, en ik hoop dat het weer net zo’n prachtig pareltje wordt als deze!
1
Reageer op deze recensie
