Milieu-acties zonder spanning

Eerder las ik het tweede deel van de serie van Carl Edson (Wie zonder zonde is) en die vond ik top: De bijna perfecte psychologische Scandinavische thriller met een paar goede plotwendingen. Het duurde even, maar het derde deel is nu uit, en wat vond ik ervan?

Wanneer de ontvoerde baas van een Zweeds mijnbouwbedrijf vermoord wordt aangetroffen in een zomerhuis, worden hoofdinspecteur Carl Edson en zijn team ingeschakeld. Drie extremistische klimaatactivisten worden verdacht van de ontvoering. Maar dan worden twee van hen ook dood aangetroffen in hetzelfde zomerhuis, terwijl de derde nergens te bekennen is…
Carl en zijn team ontdekken een getuige: een jonge blinde vrouw wordt besmeurd met bloed in een kast gevonden. Haar getuigenis is de enige aanwijzing in deze chaotische zaak. Maar wanneer de vrouw plotseling ontsnapt en de laatste ontvoerder wordt opgepakt, hoort de politie een heel ander verhaal. Wat is er echt gebeurd in het zomerhuis?

Het thema in dit boek, naast moord, is heftige daden van milieu-organisaties. Persoonlijk vond ik het jammer dat deze in zo’n slecht daglicht werden gezet, terwijl het uit een goed hart zou moeten komen, maar dat terzijde. Het boek begint namelijk erg spannend, met een meervoudige moord in een vakantiehuis, en een blinde vrouw die daar in een kast wordt gevonden. Tussen de verhoren door (die zich in het heden afspelen) krijg je gebeurtenissen van de personages te weten, dagen, maanden en soms jaren geleden. Hierdoor leer je hen stukje bij beetje kennen en schijnen zij allemaal een motief te hebben.

Helaas was deze spanningsboog niet genoeg voor mij. Ik was helaas niet geboeid genoeg om erachter te komen wat er was gebeurd, voornamelijk omdat ik al vanaf het begin een vermoeden had. Ook werden aan sommige onbelangrijke dingen teveel tijd besteed en waren de stukken tussen de verhoren door gewoon niet boeiend genoeg, alsof de auteur niet zo goed wist waar hij met de persoonlijke levens van de rechercheurs naartoe wilde. Carl heeft bijvoorbeeld een date op een gegeven moment, maar er wordt hier en daar naar gerefereerd, niet over uitgewijd en het is ook niet belangrijk voor het verhaal. Evenals het feit dat de rechercheurs, die samen zouden moeten werken, allemaal een eigen plan trekken en van hot naar her rijden om mensen te ondervragen en plaatsen te onderzoeken. Het was gewoon allemaal niet logisch.

Ik keek er ook naar uit om weer te maken te hebben met Carl Edson als hoofdpersonage, omdat ik hem erg sympathiek vond ik het afgelopen boek. Helaas kon hij me deze keer niet zo bekoren, en dat komt mede doordat de dialogen heel recht voor z’n raap zijn: Hij zei dit, zij zei dat. Er komt weinig emotie bij kijken, je hebt geen idee wat de hoofdpersonages voelen of denken, alleen wat ze zeggen en doen. Dat deed voor mij af aan de spanning en verbinding met de personages.

Concluderend was dit voor mij dus geen winnaar. Ik moest me een beetje door het boek worstelen, hoewel het op het einde echt wel spannend werd en er meer plotwendingen kwamen uit de bekentenissen van de verdachten. Ik kreeg echter geen band met de personages, waardoor het verhaal me soms gewoon niet zo kon boeien. Als je moet kiezen, zou ik dus toch gaan voor het tweede deel!