Tijd geneest niet alles, soms maakt ze de wond alleen dieper.

Mourning the Minutes grijpt je bij de keel vanaf de eerste pagina en laat pas los als de laatste seconde van de klok is wegtikt. Waar deel één (Telling the Time) al een duister web van spanning en verlangen spinde, sleurt dit tweede deel je nog dieper de afgrond in. Abby Wilder dacht dat ze het ergste al had meegemaakt, maar Kris Vanc bewijst dat trauma lagen heeft – en dat liefde soms net zo scherp kan snijden als angst.

Wat deze roman zo krachtig maakt, is de balans tussen psychologische spanning en emotionele intensiteit. De auteur toont een zeldzaam talent voor het verweven van thriller-elementen met een rauwe, sensuele energie. Abby’s dynamiek met Chester, Remy en Beckett voelt intiem, chaotisch en pijnlijk echt. De relaties evolueren, schuren, breken – maar er is altijd een ondertoon van hoop, hoe fragiel ook.

De hoofdstukken die de moordenaar’s perspectief laten doorschemeren zijn pure nachtmerriepoëzie: kil, berekend en tegelijkertijd fascinerend. Het “race against time”-motief krijgt hier een bijna metafysische lading. Tijd is niet alleen een vijand, maar een personage op zichzelf – meedogenloos, stil en onverschillig.

Vanc’s schrijfstijl blijft filmisch en intens. De beschrijvingen van Oregon zijn grimmig en tastbaar, alsof de regen zelf bloed herinneringen spoelt van het asfalt. En hoewel de toon donker is, zijn er momenten van onverwachte tederheid die de lezer even laten ademhalen.

Dit boek is niets voor tere zielen – het bevat heftige thema’s, expliciete scènes en morele grijstinten. Maar voor wie durft, is Mourning the Minutes een verslavende, hartverscheurende ervaring die je nog lang na het omslaan van de laatste bladzijde zal achtervolgen.