Waar waarheid en waan elkaar raken.

Tine Hertmans weet met Kelderrat een zeldzaam evenwicht te vinden tussen psychologische diepgang en meeslepende spanning. Wat begint als een schijnbaar alledaags verhaal over een jonge vrouw aan de groene stadsrand, ontvouwt zich langzaam tot een intense afdaling in het menselijk brein en in de schaduwen van een familiegeschiedenis die liever verzwegen was gebleven.

De kracht van dit boek ligt in zijn beklemmende sfeer. Hertmans schrijft met een sobere precisie die geen woorden verspilt, maar elke zin doordrenkt van betekenis. De lezer voelt de hoofdpersoon langzaam afglijden, meegesleurd door schuld, twijfel en een ongrijpbaar verdriet. De dood in haar omgeving is slechts het startpunt van een veel dieper proces: het ontrafelen van waarheid, herinnering en zelfbedrog.

De figuur van de bevriende arts fungeert als een ankerpunt, rationeel, maar niet onbewogen. Samen gaan ze op een zoektocht die aanvoelt als een rit door mist: er is beweging, maar nooit zekerheid. Wanneer de familiegeheimen eindelijk bovenkomen, voelt dat niet als een ontknoping, maar als een ontmaskering.

Wat dit boek bijzonder maakt, is dat het gebaseerd is op waargebeurde feiten. Daardoor krijgt elk hoofdstuk een rauwe authenticiteit. Hertmans maakt van trauma geen melodrama, maar toont hoe verleden en psyche elkaar verstrengelen tot een verstikkend web.

Kelderrat is geen licht verteerbare roman, maar wel één die lang nazindert. Het is een verhaal over vallen en weer opstaan, over de kracht om te blijven zoeken, zelfs wanneer de waarheid pijn doet. Intrigerend, meeslepend en verontrustend echt van begin tot eind.