In nomine Lupus

Dit boek trok mijn aandacht toen ik het in een Facebook groep aantrof voor recensies van onbekende auteurs te schrijven. Meteen schafte ik het eBook aan, dat even op mijn ereader heeft liggen sluimeren.
Eens ik er aan was begonnen, heb ik het met spijt in het hart enkele keren opzij moeten leggen. Voor in één ruk uit te lezen, vond ik het net iets te lang, maar ik heb er wel enorm van genoten. Elke keer keek ik er naar uit om het opnieuw op te nemen. Door tijdsgebrek heb ik er dus langer over gedaan dan gepland.
Het boek leest vlot en het verhaal over Dago, die om zijn ouders te redden van een gevaarlijke cultus, er zelf bij gaat, is ronduit aangrijpend. Ik geef toe dat het me wel meteen opviel waar de auteur de mosterd gehaald had.
Dit is niet meteen een traditioneel weerwolvenverhaal. Nee, hier maakt de transformatie deel uit van een geloof, de Lupus Religio. De wolven vormen een soort van kloosterorde.
Het verhaal van Dago, die de naam Dominatus krijgt en aan een pak uitdagingen onderworpen wordt, is sterk geschreven en goed uitgediept. De personages waren geloofwaardig en ik geef toe dat ik stiekem uitkijk naar een vervolg.
Het boek bevat duidelijk symboliek die heden ten dage zeer actueel is, zoals de manier waarop mensen met elkaar en vooral met de natuur omgaan. Het begrip homo homini lupus kan je hierop wel toepassen, naast toewijding en trouw. Alles is niet zo zwart/wit in dit verhaal.
Het enige minpuntje is het min of meer open einde dat zowat een cliffhanger is. Normaal hou ik daar niet zo van, maar hier kan ik het vergeven, omdat ik zeker ben dat er nog van dat zal volgen. Ik kijk echt uit naar het vervolg.
Dus als ik alles afrond, geef ik 5 sterren, omdat 4,5 niet kan.