De Zweedse Katharina Wennstam woont in Stockholm en is misdaadverslaggeefster voor de Zweedse omroep SVT. Zij debuteerde met Besmet en stond met dit boek wekenlang in de bestsellerslijst. Koekoeksjong is haar tweede boek en in deze roman zien we twee verhaallijnen.
Er is vooreerst het echtpaar Tobias Andersson en Maria Allende dat met hun dochtertje Alma op zoek is naar een ruime gezinswoning en deze na enige tijd zoeken ook vindt. Alleen ontdekken ze na de aankoop en bij de inrichting van het huis dat hier in een zeer recent verleden een moord heeft plaatsgevonden, moord van een politieagent op zijn vrouw. Maria is geschokt en hoewel de moordenaar werd opgepakt en zijn celstraf uitzit, gaat ze op zoek naar meer details over deze moordzaak en ontdekt ze verborgen geheimen die de geschiedenis een heel andere loop geven.
In de tweede verhaallijn doen openbaar aanklager Madeleine Edwards en politie-inspecteur Mats Hjörn, die beiden ook betrokken waren bij de eerste moordzaak, een onderzoek naar de geheimzinnige zelfmoord van Korosh Hosseini, een jonge Iraniër die, zéér tegen de zin van haar ouders en broers, omging met een jong Koerdisch meisje. Madeleine heeft ook een tienerdochter en omdat ze zich meer om haar werk dan om haar gezin bekommert, wreekt dat zich in hun onderlinge relatie.
In de twee verhalen is de mishandeling van en minachting voor vrouwen de rode draad. Katharina Wennstam wil dit sociaal onrecht met dit boek duidelijk aan de kaak stellen. De beide verhalen omstrengelen elkaar zoals een DNA-keten, maar komen uiterst moeizaam op gang. Aanvankelijk is het ritme van dit boek erg traag waardoor er een gebrek is aan spanning, maar geleidelijk aan komen er situatiewisselingen waardoor je meer en meer gegrepen wordt door de schokkende gebeurtenissen.
Omdat de visies, de gedachtewereld en het doen en laten van verschillende personages van het boek ten gronde beschreven worden, is dit boek eerder een psychologische roman, en dan ook nog een erg goede!
Ondanks moord en zelfmoord is dit boek dus geen echt misdaadverhaal maar wel een van psychologische aard, waarin de onderdrukking van de vrouw het centrale thema is. Hierbij maakt het geen verschil uit of de geweldpleger een westerling is of een allochtoon.
Conclusie: schitterend geschreven roman met een zéér verrassend einde die ik evenwel niet als thriller zou bestempelen, maar veeleer catalogeer onder de rubriek ‘psychologisch drama’, nuance die voor de geïnteresseerde lezer toch wel een vingertip is, des te meer omdat ik de mening ben toegedaan dat te vaak boeken van diverse genres de titel ‘literaire thriller’ opgeplakt krijgen.