Over liefde en vertrouwen

Liesbeth verliest haar man Frank door een hartaanval. Dat kwam voor iedereen totaal onverwachts en op dat moment veranderde haar leven compleet. Ze was stapelgek op Frank en steunde hem waar maar mogelijk was in de rozenkwekerij die ze samen opbouwden. Ze waren zo'n gelukkig gezin: Frank, hun zoon Guido en Liesbeth.

"Ik haal een paar keer diep adem, zeg tegen mezelf dat Frank niet zou willen dat ik opgeef en veeg mijn wangen droog. Buiten vliegen vogels af en aan met nestmateriaal, zie ik. Ja, het is voor jaar en er moet gewerkt worden. Het leven begint opnieuw. Dat geldt voor de vogels, maar ook voor mij."

De twijfel of ze het bedrijf zelf voort kan zetten groeit met de dag. Eerst ging ze er van uit dat hun zoon Guido in de zaak zou werken, maar dat bleek anders te zijn. Hij voelt daar niets voor...

En wat nu?

Ze wordt plotseling iemand anders in het dorp waar ze wonen; ze wordt van de vrouw van Frank tot de vrouw die een bedrijf heeft waar liefhebbers voor zijn te vinden. De aanbidders blijven dan vanzelfsprekend niet achterwege.

"Lieve Liesbeth..., soms heeft een mens troost nodig en soms is iemand anders in staat die roost te brengen. Jammer dat je niet thuis was."

'Late lente' is geschreven in de ik-vorm.
Marleen Schmitz weet zoals in al haar boeken de personages voor je ogen tot leven te wekken. Zelfs vanaf het eerste hoofdstuk groeien ze meer in hun rol; de auteur laat er geen gras over groeien. De auteur maakt in dit boek ook weer duidelijk hoe kwetsbaar de jeugd kan zijn.
In het dagelijks leven denken we bepaalde personen in ons leven zonder meer te kunnen vertrouwen; soms blijkt dat achteraf geen goed idee te zijn.
Er zit een prettige snelheid in 'Late lente' waardoor je het boek in een mum gelezen hebt. Het einde biedt geen verrassingen, maar dat hoeft ook niet.
Ik heb 'Late lente' graag gelezen.