Lezersrecensie
emotionele feelgood met een boodschap
Even aan mijn moeder vragen - Danielle van Helden
Een “feelgood” met een boodschap
Een mooie pakkende titel die mij eerst terug deed denken aan vroeger (het liedje)maar die heel goed past bij het boek, goed gevonden..
Iris werkt in een theater café, heeft de zorg over haar jong dementerende moeder, haar half zus woont in Noorwegen, ze is al jaren op zoek naar haar biologische vader en dan wordt ze ook nog verliefd!
Een heel mooi verhaal met een (maatschappelijke) boodschap: zware mantelzorg, zorg in de verpleeghuizen, onmacht & angst, kiezen voor je eigen geluk, het valt allemaal niet mee… je gaat toch nadenken over hoe het later zal gaan / ouderenzorg. gelukkig heeft Danielle de zwaardere thema’s goed afgewisseld met luchterige zaken zoals de kok uit het Theater café en goede vriend van Iris, Winston.. everybody needs a Winston! En Oscar! De gepassioneerde zorgmedewerker.
“Ik heb mijn hele leven mijn eigen keuzes gemaakt, maar nu ik oud ben telt mijn stem niet meer mee”
Een quote van Harrie, een pittige heer van in de 90 die de boel in het verpleeghuis lekker op stelten heeft gezet, Harrie heeft een plekje in m’n hart en ik heb een traantje weggepinkt.
Het is een vlot geschreven verhaal, met lekkere humor, een lach & een traan, doorzettingsvermogen en veel liefde. Erg lastig weg te leggen dus baalde wel dat ik al snel op het stoppunt was van de buddyread, een prachtige verhaal wat mij wist te raken.
Een “feelgood” met een boodschap
Een mooie pakkende titel die mij eerst terug deed denken aan vroeger (het liedje)maar die heel goed past bij het boek, goed gevonden..
Iris werkt in een theater café, heeft de zorg over haar jong dementerende moeder, haar half zus woont in Noorwegen, ze is al jaren op zoek naar haar biologische vader en dan wordt ze ook nog verliefd!
Een heel mooi verhaal met een (maatschappelijke) boodschap: zware mantelzorg, zorg in de verpleeghuizen, onmacht & angst, kiezen voor je eigen geluk, het valt allemaal niet mee… je gaat toch nadenken over hoe het later zal gaan / ouderenzorg. gelukkig heeft Danielle de zwaardere thema’s goed afgewisseld met luchterige zaken zoals de kok uit het Theater café en goede vriend van Iris, Winston.. everybody needs a Winston! En Oscar! De gepassioneerde zorgmedewerker.
“Ik heb mijn hele leven mijn eigen keuzes gemaakt, maar nu ik oud ben telt mijn stem niet meer mee”
Een quote van Harrie, een pittige heer van in de 90 die de boel in het verpleeghuis lekker op stelten heeft gezet, Harrie heeft een plekje in m’n hart en ik heb een traantje weggepinkt.
Het is een vlot geschreven verhaal, met lekkere humor, een lach & een traan, doorzettingsvermogen en veel liefde. Erg lastig weg te leggen dus baalde wel dat ik al snel op het stoppunt was van de buddyread, een prachtige verhaal wat mij wist te raken.
2
Reageer op deze recensie