Originele insteek maar blijft oppervlakkig in de aangesneden thema's

Sholeh Rezazadeh gebruikt een origineel vertelperspectief door de rivier Aras als hoofdpersonage op te voeren. Dat deed mij het boek wat trager lezen omdat ik af en toe stil moest staan bij de vraag 'wie zegt dit nu'. Los van dit obstakel, heeft de schrijfstijl me wel geboeid.
De roman beschrijft een deel van de levenswijze van Iranese nomaden en hoe ze met de seizoenen verbonden zijn door tweemaal per jaar naar een ander gebied te trekken om hun kudde graasdieren te hoeden. Thema's zoals het verdwijnen van de nomadencultuur, milieuvervuiling en klimaatverandering worden aangehaald, maar blijven bij vaststellingen. De schrijfster weidt er verder niet over uit. Dat miste ik wel in dit boek. Zo blijft ook de tegenstelling tussen de traditionele en moderne levenswijze, die verpersoonlijkt wordt door de figuur Alma, oppervlakkig. Die figuur verdwijnt trouwens even snel als ze opgekomen was. Daar was ik eigenlijk blij mee want ik stel me de vraag wat haar bijdrage tot het boek is.
Ik heb evenwel genoten van de mooie beschrijvingen van de nomaden en natuurelementen, hoewel het soms wat te zoet geserveerd wordt naar mijn smaak.
Een aanrader? Ja, voor ieder die zich wat wenst in te leven in het nomadenbestaan en een originele insteek apprecieert.