Interessant maar mist urgentie en passie

In het mystieke rijk van Wicca wordt prins Orion getroffen door een kwaadaardige vloek, waardoor zijn aanraking een dodelijke kracht krijgt. Gebonden door zijn plicht bezwijkt Slate, een trouwe bewaker van het paleis, onder de invloed van de vloek en verandert hij in een wezen van de duisternis, wat resulteert in de tragische ondergang van Orion.
Verteerd door verdriet over het verlies van haar geliefde broer, zweert prinses Nesrin wraak te nemen op Slate. Wanneer het lot haar echter ertoe brengt Slate te confronteren, dwingen onverwachte omstandigheden haar om een onwaarschijnlijke alliantie te smeden, gedreven door de dringende noodzaak om haar koninkrijk en haar volk te beschermen tegen naderend onheil.

Naar mijn mening was het allemaal best wel beschrijvend beschreven. Er gebeurde genoeg om het interessant te houden, maar het voelde alsof er veel beschreven werd in plaats van dat het beleefd werd door de personages. Soms miste ik wat gevoelens.

Verder was het feit dat Nesrin en Slate voor elkaar beginnen te vallen best wel voor de hand liggend. De groei van hun personages was wel prima, maar ik miste de passie en chemistry tussen hen. Ze houden van elkaar, maar waarom precies? Het hoorde zo te gebeuren ja, maar er had naar mijn idee wat meer achter mogen zitten.

Op de geschiedenis van de personages na werd er maar af en toe iets weggegeven over hoe ze precies in elkaar zitten. Waarom ze bepaalde keuzes maken. Alles heeft in principe alleen te maken met hun verleden en de bijbehorende vloek.

Het is wel interessant om beetje bij beetje erachter te komen wat de vloek eigenlijk allemaal voor gevolgen heeft gehad, zowel op de mensen, als de natuur en de wereld. Sommige dingen die Slate en Nesrin tijdens hun reis tegenkomen zijn iet wat onverklaarbaar, maar naarmate het verhaal zich verder ontwikkelt wordt duidelijk waarom bepaalde dingen zo waren.

Het feit dat het een Engels boek is geschreven door een Vlaamse auteur is wel te merken. Het leest overigens wel prettig. Hier en daar worden bepaalde woorden, uitdrukkingen of een bepaalde zinsopbouw gebruikt die heel 'Nederlands' aanvoelen, je hoort er dan als het ware het Nederlands achter. Wetende dat die nauwelijks voorkomen in een origineel Engels boek.

Een deel van het concept is gebaseerd de tijd van corona waarin mensen in isolatie, afgezonderd hebben moeten leven, niet bij hun geliefden konden zijn. Dit is met een bovennatuurlijk randje in het verhaal verwerkt en zeker niet onaardig. Maar de opmerkingen rondom ‘niet bij elkaar kunnen zijn’ en ‘elkaar niet kunnen aanraken’ liggen wat dat betreft er best wel dik bovenop. Enerzijds brengt het wat diepgang met zich mee, maar anderzijds is het ook wel erg overduidelijk.

Evil wears a crown is zeker goed te lezen en heeft een interessant concept maar mist een bepaalde urgentie en passie.