Een indrukwekkende en aangrijpende autobiografische roman

Wat wij verzwijgen is de derde literaire roman van Aisha Dutrieux. Hierin heeft ze autobiografische elementen verwerkt tot een interessant en aangrijpend verhaal over hoe een kind, jeugdige en volwassen persoon omgaat met seksueel misbruik. Wat voor invloeden het op iemand heeft en de sporen die het op iemand achterlaat. Het boek heeft geen alledaagse vertelvorm; je wordt meegezogen in verleden en heden, verweven met stukken tekst die aan de misbruiker gericht lijken te zijn. Het is een beladen onderwerp, maar door Dutrieux’ schrijfstijl voel je je als lezer op een intense en betrokken manier aangesproken.

De thematiek in Wat wij verzwijgen is vrij zwaar. Seksueel misbruik is niet iets waar iedereen gemakkelijk over kan praten of lezen. Toch heeft Aisha Dutrieux een manier gevonden om het bespreekbaar te maken zonder te diep op details in te gaan. Iets wat hier onderdeel van uit maakt is de manier waarop Mia haar oom voor ons beschrijft. Net alleen op de volwassenleeftijd die ze nu bereikt heeft, maar ook als kind. Het personage kijkt niet met alleen maar negatieve gedachten of herinneringen terug naar wat er allemaal is gebeurd. Er was ook sprake van wél leuke en positieve momenten en het feit dat die ook aan bod komen, maken het voor de lezers als buitenstaanders ook een beetje dubbel. Zoals zo’n situatie voor betrokkenen en omstanders wellicht ook kan zijn.

Verder is de zwijgcultuur ook een onderwerp dat sterk naar voren komt. De invloed die dit heeft op de hele situatie en degenen die ermee in aanraking komen, maakt het regelmatig een stuk moeilijker. Zo hebben sommige familieleden na de openbaring contacten verbroken, maar wat er in hun om is gegaan, daar krijgen wij geen weet van. Dat benadrukt het zwijgen nog eens extra. Wat dat betreft is de titel heel toepasselijk want Mia is niet de enige die een tijd gezwegen heeft. Het feit dat dit nu verbroken is, omdat het autobiografische elementen bevat, maakt het des te sterker.

Wat betreft de schrijfstijl, Dutrieux gebruikt simpele woorden en zinsopbouw. Wat dat betreft is het allemaal goed te volgen. Wat betreft de opbouw van de algehele verhaallijn, daarin leest dit boek net even anders. Hoewel er een duidelijke rode draad in te vinden is, het moment waarop Mia naar het appartement van haar overleden om gaat om op te ruimen, worden er continu uitstapjes gemaakt naar different verhaallijnen. Zoals gedachten, flashbacks, herinneringen en overpeinzingen. Het hele verhaal wordt vanuit Mia’s perspectief verteld en zij is dan ook degene die haar verhaal vertelt. Af en toe lijkt ze de lezer toe te spreken wanneer ‘je’ of ‘jij’ gebruikt wordt, maar op die momenten praat Mia direct tegen haar oom. Op deze manier lezen zorgt ervoor dat je actief bij het verhaal betrokken raakt, maar soms het gevoel hebt er deel van uit te maken.