Een trage maar huiveringwekkende huisvrouwenhorror

In het zuiden van de Verenigde Staten probeert Patricia Campbell haar dagelijkse sleur te doorbreken met iets simpels maar dierbaars: een boekenclub. Wat begint als een reeks gezellige bijeenkomsten vol koffie, gebak en gesprekken over literaire klassiekers, verandert langzaam in een beklemmend verhaal over vriendschap, ongeloof en het kwaad dat letterlijk je buurt kan binnendringen. Wanneer de mysterieuze James Harris in de wijk komt wonen, raakt Patricia in een web van twijfel en angst dat haar hele wereld op zijn kop zet.

In de eerste hoofdstukken maakt de lezer kennis met de verschillende leden van de boekenclub. Hendrix laat ze stuk voor stuk tot leven komen: vrouwen met hun eigen gezinnen, achtergronden, denkwijzen en kleine zorgen die samenkomen om te praten over boeken en stiekem ook over anderen en elkaar. Hoewel er veel namen langskomen, blijft Patricia het duidelijkste middelpunt. Haar stem en perspectief geven het verhaal richting. Toch verloopt het eerste stuk. De nadruk ligt op de bijeenkomsten en het alledaagse van hun leven, waardoor het verhaal nog niet meteen op gang komt. De spanning rondom James Harris, het onverwachte nieuwe lid van de boekenclub, laat wat lang op zich wachten.

Toch weet Hendrix deze rustige aanloop op een vreemde manier interessant te houden. De manier waarop hij de vrouwen beschrijft, is scherp, soms humoristisch en altijd met een tikkeltje spot. Ieder van hen heeft een herkenbare stem en mening. De keuzes van de boeken (voornamelijk horror) die ze bespreken, geven bovendien een intrigerende laag aan het verhaal. Aan het eind van het boek worden alle titels zelfs kort beschreven, wat bijna voelt als een eerbetoon aan de literatuur die de personages bindt. Voor iemand die niet echt bekend is met het horrorgenre, is het soms lastig om alle referenties te plaatsen, maar ze dragen wel bij aan een sfeervolle, onheilspellende ondertoon die je langzaam maar zeker het verhaal inzuigt.

Wanneer James Harris eindelijk zijn intrede doet, verandert de toon merkbaar. De titel verraadt al wat over zijn ware aard, maar Hendrix speelt lang met de twijfel: is hij echt wie Patricia denkt dat hij is? De opbouw is traag, gedetailleerd, en vraagt wat geduld van de lezer. Toch wordt dat geduld beloond. De kleine, griezelige gebeurtenissen, waaronder vreemde, geluiden, plagen en ratten, zorgen voor een sluimerend gevoel van onbehagen dat zich steeds verder uitbreidt. Tegen de tweede helft van het boek wordt de spanning flink opgevoerd, met scènes die ronduit duister en intens zijn.

Wat dit boek bijzonder maakt, is dat het zich over meerdere jaren uitstrekt. De vrouwen veranderen, groeien uit elkaar of juist naar elkaar toe. Patricia zelf is niet echt een personage dat heel toegankelijk is of iemand met wie je je gemakkelijk kan identificeren. Maar dat maakt haar ook menselijk. Haar relaties met de andere leden van de club krijgen daardoor meer diepgang, en haar strijd om geloofd te worden, vooral door haar eigen man, raakt een gevoelige snaar.
De ontknoping laat even op zich wachten, maar als het zover is, grijpt Hendrix de lezer bij de keel. De spanning is voelbaar, de horror tastbaar, en het slot ademt zowel overwinning als verlies. The Southern’s Book Club’s Guide to Slaying Vampires is geen perfect boek, maar wel een dat blijft hangen. Het schetst een huiveringwekkend en bitterzoet beeld van vrouwen die vechten tegen een kwaad dat niemand wil zien.