Een trage, stille maar magische reis

The Enchanted Greenhouse van Sarah Beth Durst is een zachte, trage cozy fantasy die zich afspeelt tussen de geur van aarde, het ritselen van bladeren en de stille magie van groei. Het verhaal begint met een intrigerend uitgangspunt: hoofdpersonage Terlu wordt versteend vanwege haar verboden magie en ontwaakt pas zes jaar later in een wereld die verder is gegaan zonder haar. Dat moment is zonder twijfel het sterkste van het boek. Het wekt meteen vragen op over schuld, herinnering en de veranderde wereld waar ze in terugkeert.

Daarna verandert het tempo. De focus verschuift naar de kassen en tuinen, waar elke plant met uiterst zorg wordt beschreven en wordt verzorgd. Het is een plek waar magie subtiel door het groen stroomt, eerder voelbaar dan zichtbaar. Durst beschrijft deze omgeving met uiterst precisie, maar snijdt zichzelf daarmee in de vingers doordat het soms wat langdradig en traag wordt. Toch zie je de bloemen en planeten levendig voor je, vooral wanneer enkele van hen ook daadwerkelijk een stem krijgen.

Het verhaal draait vooral om Terlu’s poging haar ware identiteit te verbergen. Want de angst opnieuw versteend te worden hangt voortdurend in de lucht, maar leidt zelden tot echte spanning. Er lijkt eigenlijk geen sprake meer te zijn van de dreiging van zes jaar geleden. En omdat het personage er ook niet over durft te beginnen, blijven ze in een soort vicieuze cirkel hangen. De band met Yarrow, de tuinman, groeit behoorlijk langzaam. Hun interacties zijn teder en oprecht, maar blijven vaak steken in stiltes en gemiste kansen. Pas tegen het einde volgen er enkele onthullingen die het verhaal weer wat kleur geven.

Als cozy fantasy is The Enchanted Greenhouse met hakken over de sloot geslaagd. Want ja, het is warm, introspectief en vol plantenmagie. Maar wie zoekt naar een krachtig plot of emotionele ontlading, zal hier vooral trage ontwikkelingen vinden. Mooi en magisch, maar traag en stil.