Mooi, licht filosofisch en prachtig geïllustreerd

Afgelopen maand verscheen er weer een van die prachtig geïllustreerde boeken, vaak met weinig tekst, veel illustraties van gekleurd, naar zwart wit en van gedetailleerd naar meer schetsachtig. De mooiste plek op aarde is het vijfde geïllustreerde boek van James Norbury en namens Fontaine uitgevers ontving ik een exemplaar hiervan.

Om te beginnen lijkt dit boek nét even anders dan de voorgaande. Met een voorwoord én een soort inhoudsopgave leidt de auteur en illustrator het verhaal in. Er wordt zelfs per hoofdstuk aangegeven wat het ‘hoofdthema’ er ongeveer van is en waarvoor of waarom je het zou (apart van de rest) zou willen of kunnen lezen. Dit staat elke lezer natuurlijk helemaal vrij, maar het is een mooie en unieke toevoeging aan het verhaal.

Zoals gehoopt gaan Grote Panda en Kleine Draak weer op een soort avontuur waarin ze van alles tegenkomen en overkomt. Kleine Draak is een beetje een weifelachtig personage en Grote Panda probeert hem nieuwe inzichten te geven. Maar al snel blijkt Kleine Draak er ook wat mooie uitspraken op na te houden. Heel verrassend of vernieuwend is het geheel natuurlijk niet, maar als je het er op een juist moment bij pakt is kan het van grote betekenis zijn of worden.

Het verhaal is opgedeeld in verschillende ‘hoofdstukken’, waarin ze telkens langs andere plekken komen en die staan dan weer symbool voor hun dialogen en wat je er als lezer uit op kunt maken. Of je kunt het gewoon als een mooi, licht filosofisch verhaal als geheel zien. Dat is aan iedere lezer voor zichzelf om te besluiten.

De mooiste plek op aarde is weer een prachtig geïllustreerd en hartverwarmend boek voor jong en oud.