Een poëtische echo van familiegeheimen

We vielen uiteen is het langverwachte vervolg op Wij leugenaars, het boek dat ooit lezers wereldwijd verblufte met zijn genadeloze plotwending en melancholische sfeer. In dit tweede deel keren we terug naar de wereld van de Sinclairs, de welgestelde familie die zo perfect leek, maar van binnen langzaam afbrokkelt. Dit keer volgen we niet Cadence, maar haar tante Carrie, jaren eerder. Door de ogen van een jonge vrouw die zich probeert staande te houden in een familie vol verwachtingen, geheimen en verlies, ontvouwt zich een verhaal dat net zo troebel en poëtisch is als de zee rondom Beechwood Island zelf.

Vanaf de eerste pagina’s is de herkenbare toon van Lockhart voelbaar: fragmentarisch, dromerig en soms bijna hypnotiserend. Net als in Wij leugenaars speelt de auteur met tijd, herinnering en waarheid. Toch voelt We vielen uiteen nog ongrijpbaarder. Soms vraag je je af waar het verhaal naartoe gaat, en soms krijg je de neiging om het boek even weg te leggen. De hoofdstukken lijken in golven te komen, nu eens intens en geladen, dan weer langzaam en mistig. Maar je nieuwsgierigheid blijft het winnen. Er is iets in de sfeer, in de onderhuidse spanning van de Sinclairs, dat maakt dat je telkens weer terugkeert, zoekend naar antwoorden die Lockhart maar mondjesmaat prijsgeeft.

Wat dit boek vooral overeind houdt, zijn de personages. Lockhart weet opnieuw interessante, bijzondere figuren te schetsen met geheel eigen persoonlijkheden. Carrie is geen simpele versie van Cadence; ze is een complex, tegenstrijdig karakter vol emoties die ze liever zou verbergen. Haar zus Penny is afstandelijker, maar op haar manier net zo gebroken. En de jongere versies van de familieleden die we kennen uit Wij leugenaars krijgen meer kleur en achtergrond, waardoor het geheel aan diepte wint. Het zijn mensen die lijken te leven op het snijvlak van werkelijkheid en illusie, gevangen in hun eigen façade van rijkdom en perfectie.

Toch is het niet allemaal even overtuigend. De uiteindelijke plotwending, waar Lockhart bekend om staat, was minder verrassend dan ik had gehoopt. Misschien omdat we, als lezer van Wij leugenaars, inmiddels voorbereid zijn op haar manier van denken en vertellen. De schok die het eerste boek zo onvergetelijk maakte, blijft hier uit. Wat overblijft, is meer een gevoel van melancholie dan van verbijstering. Gelukkig weet Lockhart het nog net te redden met een interessante link naar Wij leugenaars, die het verhaal een extra laag en betekenis geeft. Die verbinding tussen beide boeken zorgt ervoor dat de cirkel op een subtiele manier rond voelt.

We vielen uiteen is geen eenvoudig boek. Het is mysterieus, soms verwarrend en zeker niet voor iedereen even meeslepend. Maar wie zich laat meevoeren door Lockharts poëtische taal en gelaagde personages, zal merken dat het verhaal langzaam onder je huid kruipt. Geen enorm verrassende plotwendingen, zoals het eerste boek, maar wel een soort echo daarvan, een spiegel van verdriet, herinnering en familiebanden die nooit echt loslaten.