Een sterk en goed doordacht debuut vol tijd, herinneringen en liefde

Stap binnen in de Tijdruimte, een mysterieuze, eindeloze bibliotheek waarin boeken de herinneringen bewaren van hen die ooit leefden. Alleen wie een speciaal horloge bezit, kan er binnentreden. In 1938 raakt de elfjarige Lisavet Levy er gevangen, wachtend op haar vader die nooit terugkeert. Terwijl ze opgroeit tussen herinneringen en schimmen, ontdekt ze dat de overheid boeken vernietigt om de geschiedenis naar hun hand te zetten. Vastbesloten om het verleden te redden, legt Lisavet zelf herinneringen vast – tot de ontmoeting met de Amerikaanse spion Ernest Duquesne haar leven voorgoed verandert. Jaren later, in 1965, zoekt Amelia Duquesne naar haar vermiste oom en stuit op hetzelfde geheimzinnige boek van herinneringen. Wat ze daar ontdekt, zet haar beeld van waarheid en tijd volledig op zijn kop.

Vanaf de eerste hoofdstukken is het duidelijk dat Gelfuso weet hoe ze spanning moet opbouwen. Het verhaal is meteen meeslepend en interessant, met een intrigerend concept rond tijd, herinneringen en de mysterieuze Tijdruimte. De wereld die ze schept is vernieuwend en zit vol details die je nieuwsgierig maken naar wat er achter elke deur van de tijd verscholen ligt. Dat Lisavet jong en onervaren is, maakt het allemaal nog boeiender: door haar ogen leren we de regels, risico’s en wonderen van de Tijdruimte kennen. De introductie is niet overhaast maar juist zorgvuldig opgebouwd, zodat je als lezer echt de kans krijgt om de complexiteit van dit universum te begrijpen.

Toch is Het boek van verloren uren niet zonder uitdagingen. De tweede verhaallijn, die van Moira, Amelia en Jack, blijkt na enkele hoofdstukken iet wat verwarrend. Hun rol in het geheel blijft lange tijd onduidelijk en de vele nieuwe namen, termen en gebeurtenissen lijken nog niet veel raakvlakken te hebben met Lisavets verhaal. Bovendien zijn de hoofdstukken vrij lang, waardoor de overgang tussen de twee tijdlijnen soms wat stroef aanvoelt. Het vergt concentratie om de gebeurtenissen goed uit elkaar te houden, en vooral in het middenstuk kun je het gevoel krijgen dat je de draad even kwijt bent.

Maar dan, ergens halverwege, gebeurt er iets magisch. Gelfuso trekt alle losse draden strak en plotseling beginnen de puzzelstukjes op hun plek te vallen. De herinneringen uit beide verhaallijnen beginnen samen te komen en de focus verschuift van uitleg en wereldopbouw naar plot en karakterontwikkeling. Lisavet en Ernest groeien uit tot een prachtig duo. Hun relatie is oprecht, vol warmte en kwetsbaarheid. Tegelijkertijd krijgen Moira, Amelia en Jack meer diepgang, waardoor hun verhaallijn eindelijk het gewicht en de betekenis krijgt die ze verdienen. De onthullingen volgen elkaar in een steeds sneller tempo op, en elk hoofdstuk lijkt rijker, emotioneler en betekenisvoller dan het vorige.

Als debuut is Het boek van verloren uren ronduit indrukwekkend. Gelfuso’s schrijfstijl is soms wat gedetailleerd en het begin voelt traag, maar achter die traagheid schuilt een zorgvuldige opbouw. Alles blijkt met reden verteld. Veel details en dialogen, elke herinnering. Het draagt bij aan een groter geheel. De doordachtheid die hierachter schuilt en het lef om zo’n complex verhaal toch emotioneel en passend te maken. Tegen het einde ontvouwt zich een wereld die niet alleen fantasierijk is, maar ook filosofisch: Gelfuso dwingt de lezer na te denken over wat tijd betekent, hoe herinneringen ons vormen en wat we zouden doen als we die konden veranderen. Naarmate het slot dichterbij komt, groeit het gevoel dat dit boek iets bijzonders heeft bereikt. Het is ongrijpbaar, intens en prachtig in zijn complexiteit.

Het boek van verloren uren is een betoverend en intelligent debuut dat, ondanks een verwarrende start, uitgroeit tot een onvergetelijke leeservaring. Een verhaal dat je hart én hoofd niet snel zullen vergeten. Een boek dat je langzaam omarmt, je meesleept door kronkelende tijdlijnen en je uiteindelijk ademloos achterlaat.