Sinister, duister en krachtig

Luke wordt midden in de nacht uit zijn huis gehaald terwijl zijn ouders worden vermoord. Hij wordt meegenomen naar het Instituut. Als hij weer bij komt, ontwaakt hij in een kamer die bijna identiek is aan zijn eigen slaapkamer. In de gang waar zijn kamer aan grenst, zijn nog meer kamers van andere kinderen die daar op dezelfde manier zijn belandt. Allemaal tussen de 8 en 16 jaar oud en allemaal bezitten ze bijzondere krachten. Al snel komt Luke erachter dat zij zich in de Voorkant bevinden, maar over enige tijd naar de Achterkant zullen worden verplaatst.
Er worden experimenten en onderzoeken op hen uitgevoerd, ze krijgen prikken, tests en andere dingen te verduren. Het personeel lijkt gevoelloos en er tegelijkertijd op een sinistere manier van te genieten. Als je meewerkt kun je muntjes verdienen om iets lekkers uit een automaat te halen of youtube video’s op de laptop te kunnen kijken. Als je niet meewerkt ontvang je wrede straffen. Hoe meer kinderen er naar de Achterkant verdwijnen, hoe meer Luke geneigd is om te ontsnappen. Maar er is nog nooit iemand ontsnapt…

De introductie van het verhaal neemt je uiteindelijk mee naar een klein dorpje, waarvan de link naar het Instituut eigenlijk nog redelijk onduidelijk blijft. De personages die hier worden geïntroduceerd lijken allemaal wel een eigen verhaal te hebben, maar er wordt, op Tim Jamieson na, niet heel diep op hun verleden of overtuigingen in gegaan. Dit laat hier en daar nog wat onbeantwoorde vragen achter voordat er wordt over gesproken naar Luke’s perspectief. En er een wreed en raadsel achter beeld wordt geschetst van kinderen die onder één dak samen worden gebracht zonder precies te weten waarvoor. Door Luke’s hoge intelligentie worden er naarmate het verhaal vordert enkele details ontrafeld, maar het zijn wel kinderen waar het over gaat. De eerste hoofdstukken bevatten enerzijds redelijk wat informatie maar roepen des te meer vragen op. Al snel wordt het verhaal duisterder en gebeuren er sinistere dingen. De interactie tussen de kinderen is levendig, realistisch maar ook enigszins verontrustend. Naarmate de bijzondere krachten een duidelijkere rol in het verhaal gaan spelen, komt het verhaal echt op gang en komen er wat meer bovennatuurlijke elementen tot uiting.

De spanning wordt langzaam maar zeker opgebouwd, mede door de perspectiefwisselingen en door de gebeurtenissen. De tests, de interactie tussen de kinderen en het personeel zijn verontrustend, tot er een sprankje hoop ontstaat. Dit sprankje blijft redelijk lang en wordt af en toe ook weer in een doofpot gestopt. Maar uiteindelijk ontwikkelt het zich en ontstaat er een duidelijke richting waarin het verhaal zich ontvouwt. De bij elkaar gebrachte elementen komen krachtig samen en de auteur heeft hiermee weer een bijzonder verhaal samengesteld waarbij verbeelding, fantasie, realiteit en geschiedenis bij elkaar gebracht zijn tot een krachtig systeem. Hoe meer er duidelijk wordt van wat er gaande is en de reden daarachter, hoe meer (ik) je als lezer over deze voor ons ongekende realiteit gaat nadenken en inbeelden. ‘Wat als…’. Op de manier weet de auteur hoe hij met bovennatuurlijke elementen toch vast kan houden aan een soort realiteit. En dat is bewonderenswaardig.
De personages in het Instituut worden wat uitgebreider uitgewerkt en dat is wel prettig. De manier waarop verschillende jongeren op verschillende manieren in het leven staan worden hierdoor duidelijk. En dit reflecteert ook in de manier waarop ze omgaan met de dingen die er met hen gebeuren en de manier waarop ze contact leggen met de andere kinderen.
De link dit terug wordt gelegd naar het dorpje waarin Tim een baan heeft gekregen, wordt uiteindelijk wel snel voorspelbaar, maar de rol die de andere personages uit het begin van het verhaal uiteindelijk nog vervullen, is goed uitgewerkt.