Wespenman kan verwachtingen niet waarmaken

Sandrone Dazieri (1964), de succesvolle Italiaanse misdaadauteur bekend van de Colomba & Dante trilogie Dood de vader, Dood de Engel en Dood de Koning is na vier jaar terug met een nieuwe thriller, Wespenman.

Wespenman speelt zich af in het idyllische plaatsje Cremona in Noord-Italië. Hier wordt tiener Amala ontvoerd. Al snel blijkt dat er voorafgaand aan de ontvoering van Amala meer meisjes zijn verdwenen, en dat de zaak overeenkomsten vertoont met een beruchte zaak van dertig jaar geleden. Ook toen raakten een aantal meisjes vermist die later dood terug werden gevonden. Voor deze misdrijven werd een onschuldig man veroordeeld, door toedoen van de corrupte politieagente Itala Caruso. Van hogerhand kreeg zij de opdracht om te bewijzen dat deze man schuldig was. De man werd verdedigd door advocate Francesca Cavalcante, de tante van Amala. Zij vermoedt dat de werkelijke dader nog in leven is en nu haar nichtje heeft ontvoerd. Ze begint zelf een onderzoek en kruist daarbij het pad van Gerry, een Israëlische “toerist” die, naar later blijkt, een ex-agent van de special forces is, en die alles in het werk wil stellen om Amala te vinden. Zijn motief blijft lang onduidelijk, maar hij schuwt geen geweld, zelfs geen moord.

We volgen in het boek twee verhaallijnen, heden en verleden. De dader uit het verleden kreeg de bijnaam de Baars, leeft hij nog en is hij degene die Amala ontvoerd heeft? Of is er iemand anders verantwoordelijk voor de nieuwe reeks verdwijningen? Het verleden vertelt vooral het verhaal van Itala Caruso, hoe zij de zaak destijds heeft onderzocht en tot welke ontdekkingen zij uiteindelijk is gekomen. Het heden vertelt over Amala in gevangenschap en over Francesca en Gerry die alles in het werk stellen om haar te vinden. Wat is de link van Gerry met het verleden? In beide verhaallijnen wordt langzaam maar zeker duidelijk wie er daadwerkelijk verantwoordelijk is voor de ontvoeringen en de moorden. Uiteindelijk komen de twee verhaallijnen bij elkaar op een manier die wel enigszins bijzonder te noemen is.

Door het gebruik van onnodig veel verschillende personages, die zowel met de voor- en achternaam door elkaar worden aangeduid, raak je als lezer gemakkelijk in verwarring. Doordat de karakters niet of nauwelijks zijn uitgewerkt, is het voor de lezer onmogelijk om met hen een band op te bouwen. Er worden (Italiaanse) begrippen gebruikt die jammer genoeg niet worden verklaard met een voetnoot. De overgangen van de ene situatie naar de andere zijn vaak zeer abrupt, dit is verwarrend.

De omslag en de flaptekst kweken de verwachting van een geweldig spannende thriller, maar dat valt tegen. Een aantal gebeurtenissen zijn zeker gruwelijk, maar dat alleen is niet voldoende om het verhaal “adembenemend spannend” te maken. Het boek mist diepgang en uitwerking. Veel situaties blijven onverklaard, hier is de auteur in gebreke gebleven. De titel Wespenman doet iets engs vermoeden maar dit komt er in het boek onvoldoende uit.

Ik las dit boek voor en met de Hebban leesclub, mogelijk heb ik daarom iets kritischer gelezen, maar ik moet tot de conclusie komen dat Wespenman de verwachtingen niet heeft waargemaakt. Het begint spannend, maar daarna val je van de ene verbazing in de andere en wordt het meer een kwestie van volhouden. Het verhaal is op meerdere onderdelen ongeloofwaardig, verbanden ontbreken, het bevat een groot aantal losse eindjes, en de personages en onderlinge relaties zijn niet of nauwelijks uitgewerkt. Het boek leest qua schrijfstijl niet prettig, maar dit komt mogelijk ook door de (letterlijke) vertaling uit het Italiaans. Jammer, want van Dazieri’s eerder genoemde trilogie heb ik wel erg genoten.