Genieten

Mechelen wordt opgeschrikt door brute moorden op Einzelgängers. Hoofdinspecteur Erin Donder, net overgekomen van een andere afdeling, krijgt de zaak toegewezen. Al snel blijkt dat er geen sprake is van een amateur: er zijn geen sporen en geen patroon te ontdekken. Hoe vang je een moordenaar die geen sporen nalaat?

Een heftige en confronterende proloog trekt je gelijk het boek in. Een kippenvelmoment. Het zet de toon voor de rest van het verhaal. Sterre weet met Sterf tot de allerlaatste bladzijde je aandacht vast te houden. Dit doet ze door meerdere elementen te combineren. Ze maakt gebruik van schokkende en soms bloederige gebeurtenissen, die redelijk gedetailleerd worden beschreven. Voor diehard thrillerfans is het heerlijk om te lezen; voor mensen met een zwakke maag misschien wat minder.

Er wordt gebruikgemaakt van meerdere perspectieven, zo vertellen een aantal personages vanuit de derde persoon, maar er wordt ook gebruikgemaakt van het ik-perspectief. Hierdoor krijg je een exclusief kijkje in de gedachten van de ik-persoon, maar ook van de andere personages. Ondanks de spanning en thriller-elementen komen er ook veel andere thema’s aan bod. Thema’s zoals vertrouwen, pesten, liefde en vriendschap komen aan bod. Dit maakt het verhaal echt en levend.

De personages voelden ook echt aan. Erin, al eerder de hoofdpersoon in een ander boek, werd in dit deel nog verder ontwikkeld. Je kunt dit deel lezen zonder het andere boek gelezen te hebben; overigens is dat ook een aanrader. Qua schrijfstijl, verhaallijn en plottwists was het weer genieten. Ondanks dat het bijna 400 pagina’s dik is, slaagt Sterre er weer in om alles om je heen te doen vergeten; het enige wat je dan nog wilt, is weten hoe het verder gaat. Rest mij dan ook niets meer dan te vertellen dat ik er weer van genoten heb en ernaar uitkijk om nog meer avonturen met Erin te beleven.