Dames op de Herengracht

Dorine koopt een monumentaal pand op de Herengracht in Leiden en vraagt haar vriendinnen Julia en Lily om daar met haar te komen wonen. Bedoeling is “er verticaal in en er pas horizontaal weer uit”. De 3 vriendinnen hebben elkaar 40 jaar geleden leren kennen tijdens een schildercursus in Griekenland. Ze gingen alle drie met verschillende verwachtingen naar die schildercursus, maar raken daar goed bevriend en er ontwikkelt zich een hechte vriendschap die na 40 jaar dus nog steeds bestaat. Aangezien ze alle drie alleen zijn, lijkt dit pand hun de perfecte vervanging van een verzorgingstehuis, ze gaan voor elkaar zorgen en eventuele hulp kunnen ze samen inhuren, te beginnen bij de verbouwing. Aangezien er nog een extra kamer is, zoeken ze nog een huisgenoot. Ze besluiten het net zo aan te pakken als de studenten in de omringende studentenhuizen. Wanneer daar een kamer vrijkwam, kon je die niet zomaar huren, je moest er voor hospiteren. De dames kiezen uiteindelijk voor Dolf, die als enige op de advertentie had gereageerd met een handgeschreven brief. Hij is een flamboyante zeventiger en hij brengt extra reuring in aan de gracht.
In het eerste deel lezen we vanuit het perspectief van Dorine hoe het pand gekocht wordt en hoe de drie vriendinnen elkaar hebben leren kennen bij de schildercursus in Griekenland. De vriendinnen zijn verschillend en hebben al verschillende ervaringen in het leven, maar na Griekenland blijven ze elkaar zien en maken ze samen weer nieuwe ervaringen. Maar ze weten niet alles van elkaar … Het tweede deel wordt door Dolf verteld. Als na verloop van tijd blijkt dat Julia aan dementie lijdt, veranderen de verhoudingen. De anderen proberen lang goed op Julia te letten, maar dat blijkt niet gemakkelijk.
Een mooi boek over vriendschap, loyaliteit, dementie maar ook schuldgevoel. Het boek leest heerlijk makkelijk weg en alle personages zijn heel realistisch, waardoor ze me alle vier heel erg aanspreken. Het verhaal is uit het leven gegrepen, denk ik. Vriendschappen met hobbels om te overwinnen en ziektes om mee te dealen. De dementie van Julia en hoe iedereen daar mee omgaat vind ik heel ontroerend en het boek krijgt van mij 4 sterren