De wet van de jungle

Na het fantastische boek ‘De onttoverden’ van Vareille, keek ik uit naar nieuw vertaald werk van deze auteur.

Toen ik begon te lezen in ‘Als alles gedoofd is’, werd ik in eerste instantie een beetje ontmoedigd door dat het weer een boek is met dagboekfragmenten van een jong kind dat schrijffouten maakt. Ik snap dat dat bij het personage hoort, maar ik krijg dat toch moeilijk verwerkt in mijn hoofd. Zeker als ‘IQ’ dan geschreven wordt als ‘Ieku’, maar ze wel foutloos ‘poëtisch’, ‘statistisch’ en ‘kwakzalverpsycholoog’ kan schrijven. Ofwel doe je het goed, ofwel doe je het niet, lijkt me in dit geval.
Maar soit, ik wijk af van het verhaal, want eens ik me over dit euvel heen zette, las ik een verhaal dat er zeker ingehakt heeft.

Dit boek gaat over kinderen in relatie tot huiselijk geweld, dat zich nestelt in ogenschijnlijk perfecte gezinnen.Abigaëlle en Gabriel vormen de rode draad, maar ook elk ander personage en elke andere situatie is van belang in dit bijzonder geconstrueerde verhaal. Het kostte me wat tijd om in het verhaal te komen, want ik begreep eerst niet goed waar het heen ging. We komen meer te weten vanuit de vertelstem van Abigaëlle, die observeert en redeneert. Maar ook vernemen we meer via de gesprekken tussen een psychiater en zijn patiënte, die het slachtoffer van geweld is, maar dat eigenlijk niet kan/wil accepteren. We volgen haar zoektocht naar begrip en uiteindelijk acceptatie. Er zijn ook de dagboeken van Abigaëlle, die vertelt hoe zij en haar broer Gabriel op 7-jarige leeftijd probeerden zichzelf te beschermen.Hoe ze een pact sluiten om zelf nooit kinderen te krijgen, omdat drie op de vier kinderen opgroeit in een gewelddadig gezin. Hoe Gabriel zijn moeder mede verantwoordelijk acht om het geweld te tolereren.

Hoe kun je opgroeien in een gewelddadig gezin? Hoe voorkom je dat je zelf gewelddadig wordt, wat moet je doen als je ermee geconfronteerd wordt, hoe kom je eruit?Naarmate het verhaal vorderde, kon ik niet meer stoppen. En dan pats boem, een mokerslag die ik niet aan zag komen. Het voelde als een mindfuck, hoe dan? Ik kan niet geloven dat ik me zo heb laten meeslepen in een verhaal om dan op een totaal fout spoor te zitten. De ontknoping is echt ontroerend. Knap gedaan van Vareille!

Fictie die er mag zijn, omdat het ons eraan herinnert dat geweld overal kan voorkomen en vaak juist daar waar we het niet verwachten.

Het boek komt met een triggerwarning en de thematiek is op een bijzondere manier in beeld gebracht door Vareille.