Een persoonlijk rouwrelaas

Als Leen Huet op korte tijd haar beide ouders verliest, blijft ze letterlijk en figuurlijk verweesd achter.

Ze schreef na het overlijden van haar moeder een jaar lang over hoe het leven verderkabbelt, ook al zijn diegenen van wie je intens gehouden hebt er niet meer om het mee te delen.

Haar boek ‘Weerbots’ voelt als een dagboek waar plaats is voor mijmeringen, herinneringen, bedenkingen en gemis, maar ook over de draad terug oppakken en verdergaan. Gedetailleerd beschrijft Leen hoe ze dagen in het huis waar ze opgroeide doorbrengt, hoe ze verder werkt aan opdrachten, de veranderingen in de natuur waarneemt en hoe sommige objecten haar terugbrengen naar een tijd die niet meer is, maar toch de gedachtenmolen op gang brengt.

Het voelt heel intiem en persoonlijk, juist omwille van de details. Je voelt de warmte en geborgenheid, maar ook dat de liefde voor literatuur, kunst, filosofie en natuur, duidelijk met de paplepel meegegeven werd als een schat die gekoesterd mag worden.

Dit boek is eerder fragmentarisch dan verhalend, waardoor het soms wat afstandelijk aanvoelt, maar misschien juist ook omdat het zo persoonlijk is.
Er zijn heel veel verwijzingen naar literair werk, geschiedenis en kunst.

De titel deed me denken aan mijn moeder, die dit woord af en toe gebruikte. Het is zeer toepasselijk voor dit boek en een rouwproces. Een gebeurtenis die nazindert, waar je teruggekatapulteerd wordt naar een ervaring die je veranderd heeft, maar waar je toch van opkrabbelt. Een prachtig woord vol betekenis.

Dit boek is voor mensen die houden van verstilde leeservaringen, voor mensen die interesse hebben in het rouwproces, voor mensen die houden van details, zachte woorden en hun hart graag vullen met schoonheid en stilte.