Een wild, rauw en adembenemend avontuur

Diegenen die me al een tijdje volgen, weten dat ‘Ooit waren er wolven’ van Charlotte McConaghy een van mijn favoriete boeken is, dus de auteur staat op mijn radar. Het is moeilijk om dat boek te evenaren, maar ‘Woeste kust’ komt aardig in de buurt.
Het is klimaatfictie, literair met een vleugje mysterie en romantiek. Net zoals haar vorige boeken geschikt voor een breed publiek dus.

Woeste kust speelt zich af op een fictief eiland, Shearwater, gebaseerd op Macquarie Island, halverwege Tasmanië en Antarctica. Op Shearwater bevindt zich een onderzoeksstation en ’s werelds grootste zadenbank. Door de stijgende zeespiegel is het onderzoek afgelopen en moeten de bewoners het eiland verlaten. Dominic Salt en zijn drie kinderen, tieners Raff en Fen, en de negenjarige Orly, zijn de laatste bewoners en ze treffen voorbereidingen om de zaden in veiligheid te brengen.
Het is een gebroken gezin met een vader die in diepe rouw met zijn overleden vrouw praat en wanhopig probeert om de connectie met zijn kinderen niet te verliezen.

Tijdens een hevige storm spoelt er een mysterieuze vrouw aan, die ook gebroken lijkt. Ze wordt verzorgd door het gezin en het is al snel duidelijk dat er veel geheimen zijn die angstvallig bewaard worden.
Dit zorgt ervoor dat het verhaal een contrast van emoties en mysterie is. Het sleept je mee en laat je niet meer los.

Ik was in de ban van de personages en de briljante beschrijvingen van de rauwe en adembenemende natuur. De immense isolatie van het eiland, het rantsoeneren van de voorraden, het gebrek aan communicatiemiddelen, verwarming en elektriciteit, de verbondenheid met de natuur. Het voelde echt en heel filmisch, dus ik zag het allemaal gebeuren in mijn hoofd. Heerlijk als een boek dat teweeg kan brengen.

Het enige ongeloofwaardige in het boek vond ik de relatie tussen de twee volwassen hoofdpersonages. Je hoopte ergens wel dat die twee elkaar zouden vinden, maar het ging té snel, was té intens en voelde voor mij een beetje misplaatst, aangezien ze elkaar nauwelijks kenden. Maar ondanks dat deed het geen afbreuk aan het verhaal. Ik sloot elk van de personages in mijn hart.

De focus rond het vaderschap
in het verhaal is ook uniek, want meestal is die rol voor de moeder weggelegd. Dit was zeker een verfrissende familiedynamiek en je voelde bij de kinderen het gemis van een moederfiguur, elk op hun eigen manier.

Dit boek is voor lezers die ervan houden om ondergedompeld te worden in een prachtige, maar brute omgeving. Een hoopvol verhaal over familie, rouw, veerkracht en klimaatverandering. De boodschap dat we met de hulp van diegenen van wie we houden er bovenop kunnen komen, zelfs als je denkt dat dat nooit zal gebeuren, is luid en duidelijk.

Voeg dit boek niet toe aan je TBR, maar ga het gelijk kopen en lezen. Je gaat er geen spijt van hebben, beloofd.

Lees daarna ook de andere boeken van McConaghy en voeg je bij de fanclub…