Confronterend en actueel

Deze novelle is impactvol en laat je gegarandeerd niet onberoerd.
Een vergrootglas dat een stukje van de vluchtelingenproblematiek belicht.
Actueel en relevant.

Het is nodig.
Het is dringend.
Het is tijd.

Alicja Gescinska drukt je met de neus op de feiten door middel van fictie die zonder meer realiteit weergeeft.

Mona, een kunstfotografe, wil een portretreeks maken voor een expositie om de menselijke diversiteit en tolerantie te tonen en trekt daarvoor naar Beiroet, Libanon.

Ze ontmoet Juhaina en Ruba die haar onderdak bieden, maar ook hun ongezouten mening.
Overtuigt van haar aanpak denkt ze al geweldige foto’s gemaakt te hebben tot ze deze toont aan haar nieuwe vriendinnen. Zij zijn het duidelijk niet eens met de clichébeelden en sturen haar naar Chatila, een Palestijns vluchtelingenkamp in het zuiden.

Daar ontmoet ze de Palestijnse Shuhaila die haar al snel laat weten dat de bewoners daar meer zijn dan slachtoffers. Ze zijn echter onzichtbaar voor de wereld en gevangenen van de uitzichtloosheid. Ze hebben geen rechten, geen perspectief en maken geen deel uit van de maatschappij. Sowieso wachten ze niet op medelijden maar op een uitweg om terug te keren naar een land dat ze nog nauwelijks kennen.
In wezen willen ze gewoon wat iedereen wil: volwaardig mens zijn.

Mona is zich na alles wat ze ziet en hoort, vooral heel bewust dat er maar één manier is om dit tot een goed einde te brengen: deze mensen een gezicht geven.

Dit verhaal las als een trein, eindigde met een mokerslag en heeft me diep geraakt.

Ik keek ook naar de uitzending van VPRO boeken met Lotje Ijzermans.
Zeker de moeite om terug te kijken via NPO start.

Deze novelle geeft inzichten en stemt tot nadenken.
Over wat je niet weet, niet ziet en niet kent.
Het doet je nadenken over wat vrijheid nu écht betekent. Dat is helaas niet voor iedereen hetzelfde…

Het is een boek dat ik warm wil aanbevelen.
Ga dit lezen lieve mensen.