Waargebeurd en noodzakelijk verhaal

Een verhaal waar de feiten realiteit zijn en de personages fictie, dat zou je bijna non-fictie noemen, maar dit verhaal is als roman geschreven. Ik hoop dat het mensen zal bereiken en inzicht kan geven in een problematiek die duidelijk onder de radar blijft.

Alex, een voor het drugsgeweld gevluchte Mexicaan, vraagt een verblijfsvergunning aan in Nederland maar deze wordt afgewezen. Hij gaat in beroep waardoor hij automatisch een lange tijd in een asielzoekerscentrum (AZC) moet verblijven, maar hij heeft geen keuze want zijn zusje is nog in Mexico en hij wil haar naar Nederland halen. Claudia, maatschappelijk werkster neemt hem onder haar hoede in een trauma centrum om vertaalwerk voor haar te doen. Zo kan hij de taal leren maar ook alle andere inburgeringszaken die een vluchteling vereist te kennen/weten. Dat kan zijn zaak alleen maar ten goede komen.

Als Claudia naar het buitenland moet voor haar studie bezorgt ze hem een baantje bij haar broer die conciërge is aan de universiteit. Ze geeft hem een notitieboek en raadt hem aan om alles op te schrijven. Deels om het van zich af te schrijven, deels om het trauma te verwerken.

Van in het begin voel je al dat Alex niet alles kan vertellen. Is hij daarom een leugenaar?
Als hij alles zou vertellen zou hij niet alleen zichzelf maar ook de betrokken personen in gevaar brengen. Hij kiest ervoor om te zwijgen, afstand te nemen en zo zijn leven op te offeren voor wat hij nooit wilde kiezen: een leven van angst en onrust.

De hoofdstukken wisselen zich af tussen de tijd in Nederland, en de notities die Alex maakt van zijn leven in Mexico. Langzaam ontrafelt het verhaal van Alex, zijn familie en de mensen die hij graag ziet. Een verhaal over een gedwongen leven, drugskartels, onmacht, geweld, corrupte overheid, vrouwenmishandeling en uitbuiting. Maar ook over moed, liefde en zelfopoffering voor feiten die nauwelijks in de actualiteit komen.
In het nawoord van de auteur lees je dat er ontzettend veel research aan voorafgegaan is om dit verhaal op te tekenen. Ook schroom, want kan een blanke geprivilegieerde vrouw dit verhaal wel vertellen? Duidelijk wel want het kwam binnen.
Deze inkijk in de wereld van vluchtelingen en drugskartels doet je huiveren.

Wie bepaalt hoe groot een trauma moet zijn om geloofwaardig over te komen? Wie zijn wij om te oordelen? Waar is de menselijkheid?

De wereld mag empathischer zijn, laten we mensen in hun waarde laten, niemand vlucht namelijk voor de lol.

Het inlevend vermogen waarmee dit boek geschreven is geeft je een humane kijk op het vluchtelingenverhaal. In tegenstelling tot de titel zou ik zeggen: hou je niet stil en lees en deel dit verhaal met velen.

Tot slot wens ik elke vluchteling een Claudia in zijn/haar leven toe…

.