innemend debuut over loslaten én vasthouden

We lezen dit boek doorheen de vier seizoenen en dit geeft gelijk weer dat niet alleen de natuur onderhevig is aan verandering, maar ook de mens. Beïnvloed door familie, vrienden of situaties zijn we continu in ontwikkeling en worden we mee gevormd door omgeving en gebeurtenissen.

Harm van Liemt schreef dit coming of age verhaal waarbij het hoofdpersonage Woody gevolgd wordt vanaf zijn geboorte en we hem dus ook goed leren kennen: eigenzinnig, creatief en liefdevol voor iedereen in zijn omgeving.

Hij groeit als jongste op in een warm nest, heeft een hechte band met zijn oudere zus Lara en kan goed opschieten met zijn broer Ben. Hij komt niks te kort en lijkt voor het geluk geboren.

Als kind is Woody zijn heerlijke zelf en wil hij het liefst van al Pipi Langkous zijn. Pas naarmate hij ouder wordt beseft hij dat andere kinderen hem soms wat raar vinden. Zijn zus Lara laat hem duidelijk weten dat er niks raar aan hem is, gewoon anders en daar is niks mis mee.
En zo is het maar net: je mag zijn wie je bent, maar als tiener ben je zo beïnvloedbaar door idealen en groepsdruk, dat het maar normaal is dat je zoekende bent.

Niet alleen ontwikkelt Woody gedurende zijn tienerjaren een eetstoornis, hij heeft ook twijfels over zijn seksuele voorkeur. Zijn relatie met Renée loopt op de klippen en hij komt uit de kast. Het feit dat zijn ouders dit vlotjes accepteren zorgt er nog niet voor dat meteen alles in zijn plooi valt want hij voelt zich vooral in een hokje geduwd met het label ‘homoseksueel’ en daar vindt hij wel wat van.

Dan worden Woody en zijn familie geconfronteerd met de diagnose van zijn zus die longkanker heeft. Terwijl zijn zus een aantal experimentele behandelingen ondergaat, doorloopt Woody heel wat gevoelens en gebeurtenissen maar kiest voor een rol op de achtergrond. Zijn leven staat een beetje ‘on hold’. Seizoenen lang weet Lara te vechten tegen haar ziekte maar na vier jaar komt het moment van loslaten.

Het is natuurlijk al vanaf het begin duidelijk dat dit geen blij einde zou worden dus de doos tissues stond uiteraard al gereed. Het is echter wel een innemend verhaal van hoe loslaten soms nodig is om verder te kunnen gaan. Het verlies is onomkeerbaar maar de kracht van verbinding blijft, voor altijd.

Lentekind, het debuut van Harm van Liemt werd in één ruk uitgelezen. Ik las achteraf dat de auteur zijn zus op jonge leeftijd verloor aan longkanker. Het was voelbaar dat het een doorleefd verhaal was want emoties en gevoelens werden goed weerspiegeld.

Het mooie omslag werd ontworpen door Moker Ontwerp.

Dit boek werd ondergebracht onder literaire fictie (NUR 301) terwijl ik het toch ook bij YA (NUR 285) zou plaatsen want dit coming of age verhaal zal zeker voor heel veel jongeren als herkenbaar aanvoelen qua problematiek en leefwereld.

Ik hoop in ieder geval dat dit warme debuut veel mensen zal bereiken.