Lezersrecensie
Een plek die rouw noemt.
Een boek met een mooie titel én/of cover heeft bij mij gelijk al een streepje voor. De titelkeuze én de cover is zó belangrijk, want vaak wordt op basis daarvan een boek opgenomen in de boekhandel. Laat dat in dit geval twee keer dik in orde zijn: een mooie titel én een prachtige cover. Check dus!
Dit is het debuut van boekhandelaar Stephan De Winter (boekhandel Raaklijk in Brugge). Hij zette de eerste versie van dit verhaal op papier als jongvolwassene (rond 20 jaar). Tijd en ervaring hebben het verhaal mee gekneed en bijgedragen tot een fijn, gelaagd debuut.
Het verhaal beslaat twee tijdsvakken: de tijd waar Tristan & Emma en de groep vrienden gezellig samen tijd spenderen, jong en onbezonnen zijn en de tijd nadat Emma gestorven is aan longkanker. De overgang tussen deze twee tijdsbestekken is soms wat bruut maar geeft ook duidelijk weer hoe ieder van hen omgaat met het verlies van Emma.
Het laatste tijdvak speelt zich voornamelijk af in De Zandberg en is de donkere kant van het verhaal en kan je eigenlijk eerder benoemen als de plek die ‘rouw’ heet, dus dan weet je al dat dit heftige emoties met zich mee kan brengen. De symboliek van de titel, de cover, de boek- en muziekreferenties hangen zo mooi samen, maken indruk en vallen op het einde helemaal op zijn plaats. Hoe graag ik ook boeken over rouwverwerking lees, hier was ik toch meer fan van de lichtere kant van het verhaal plus extra veel liefde voor de vele boekreferenties.
Het is het tragische liefdesverhaal van Tristan en Emma, twee eenzaten die duidelijk voor elkaar voorbestemd zijn. Jelle en Thomas, enkele schoolvrienden, regelen een boekenclub in De Zandberg (een natuurreservaat in het Gentse) alleen weten Tristan en Emma niet dat ze de enige deelnemers zijn. Het is het begin van vele boekenclubs in De Zandberg met hun tweetjes. Tristan is wel een beetje op zijn hoede want hij zag Levi tijdens de pauze ook wel eens met Emma praten dus hij polst even naar hun connectie. Emma laat blijken dat er niks is tussen Levi en haar, dat ze hem enkel kent van een praatgroep van Overlevers.
Het is duidelijk dat ze daar niet verder op wil ingaan maar voor Tristan is het wel een teken dat hij haar kan laten weten dat hij haar leuk vindt. Over het trauma dat Emma met zich meedraagt wordt nooit gesproken maar je voelt dat het aanwezig is in de relatie.
Op een dag slaat het noodlot toe en wordt Emma gediagnosticeerd met longkanker. De behandeling is zwaar en hakt erin. Het rouwproces is al begonnen met de diagnose want na 3 jaar is Emma uitbehandeld en kiest ze voor euthanasie.
Op een dag gebeurt er een treinongeluk nabij de Zandbergen, een goederentrein met een extreem chemische lading passeerde met té hoge snelheid en is van het spoor geraakt.
Het hele domein wordt hermetisch afgesloten en is niet meer toegankelijk. Het vriendengroepje van vijf doopt het gebied om naar ‘De Zone’ en speculeren geregeld over de staat van dat gebied, vooral Thomas blijft zich druk maken over de sluiting.
Enkele jaren na het ongeluk is het gebied nog steeds niet toegankelijk en Thomas heeft er een hele theorie over. Op zijn vraag besluiten ze om terug te gaan om het geheim van deze plek te ontrafelen. Voor Tristan is het vooral een manier om zijn laatste belofte aan Emma waar te maken.
Soms lijkt dat deel van het verhaal op een koortsdroom, het is er donker en duister maar de connectie met de verhalen die Emma het liefste las, zijn daar ook in verweven. Het is een stuk waar ieder van hen op zijn manier omgaat met de situatie. Het is zo gedetailleerd beschreven dat je het eigenlijk visuele trauma verwerking kan noemen. Er komt ook een fragment in uit het boek ‘7 minuten na Middernacht’ van Patrick Ness, een boek dat eerder dit jaar veel indruk maakte op mij en waar ik ook deels een vergelijking zie in opzet.
Ik heb tijdens het lezen heel wat pagina’s gemarkeerd met mooie zinnen of fragmenten.
Op het einde van het boek licht de auteur ook mooie zinnen van gemaakte boekreferenties uit.
Dus laat ik deze daar alvast aan toevoegen:
Pag. 196 ‘Je zou versteld staan wat je soms terugkrijgt, als je loslaat…’
Pag. 267 ‘Zo lang geleden, geen idee wanneer. Laat ons zeggen, voor altijd geleden.’
Pag 277 ‘Rouw werd de ruimte die we deelden.’
Stephan De Winter
PS: ik was geïntrigeerd door de met hartjes gemarkeerde pagina’s en was blij om helemaal op het einde de reden ervan te lezen.
Dit is het debuut van boekhandelaar Stephan De Winter (boekhandel Raaklijk in Brugge). Hij zette de eerste versie van dit verhaal op papier als jongvolwassene (rond 20 jaar). Tijd en ervaring hebben het verhaal mee gekneed en bijgedragen tot een fijn, gelaagd debuut.
Het verhaal beslaat twee tijdsvakken: de tijd waar Tristan & Emma en de groep vrienden gezellig samen tijd spenderen, jong en onbezonnen zijn en de tijd nadat Emma gestorven is aan longkanker. De overgang tussen deze twee tijdsbestekken is soms wat bruut maar geeft ook duidelijk weer hoe ieder van hen omgaat met het verlies van Emma.
Het laatste tijdvak speelt zich voornamelijk af in De Zandberg en is de donkere kant van het verhaal en kan je eigenlijk eerder benoemen als de plek die ‘rouw’ heet, dus dan weet je al dat dit heftige emoties met zich mee kan brengen. De symboliek van de titel, de cover, de boek- en muziekreferenties hangen zo mooi samen, maken indruk en vallen op het einde helemaal op zijn plaats. Hoe graag ik ook boeken over rouwverwerking lees, hier was ik toch meer fan van de lichtere kant van het verhaal plus extra veel liefde voor de vele boekreferenties.
Het is het tragische liefdesverhaal van Tristan en Emma, twee eenzaten die duidelijk voor elkaar voorbestemd zijn. Jelle en Thomas, enkele schoolvrienden, regelen een boekenclub in De Zandberg (een natuurreservaat in het Gentse) alleen weten Tristan en Emma niet dat ze de enige deelnemers zijn. Het is het begin van vele boekenclubs in De Zandberg met hun tweetjes. Tristan is wel een beetje op zijn hoede want hij zag Levi tijdens de pauze ook wel eens met Emma praten dus hij polst even naar hun connectie. Emma laat blijken dat er niks is tussen Levi en haar, dat ze hem enkel kent van een praatgroep van Overlevers.
Het is duidelijk dat ze daar niet verder op wil ingaan maar voor Tristan is het wel een teken dat hij haar kan laten weten dat hij haar leuk vindt. Over het trauma dat Emma met zich meedraagt wordt nooit gesproken maar je voelt dat het aanwezig is in de relatie.
Op een dag slaat het noodlot toe en wordt Emma gediagnosticeerd met longkanker. De behandeling is zwaar en hakt erin. Het rouwproces is al begonnen met de diagnose want na 3 jaar is Emma uitbehandeld en kiest ze voor euthanasie.
Op een dag gebeurt er een treinongeluk nabij de Zandbergen, een goederentrein met een extreem chemische lading passeerde met té hoge snelheid en is van het spoor geraakt.
Het hele domein wordt hermetisch afgesloten en is niet meer toegankelijk. Het vriendengroepje van vijf doopt het gebied om naar ‘De Zone’ en speculeren geregeld over de staat van dat gebied, vooral Thomas blijft zich druk maken over de sluiting.
Enkele jaren na het ongeluk is het gebied nog steeds niet toegankelijk en Thomas heeft er een hele theorie over. Op zijn vraag besluiten ze om terug te gaan om het geheim van deze plek te ontrafelen. Voor Tristan is het vooral een manier om zijn laatste belofte aan Emma waar te maken.
Soms lijkt dat deel van het verhaal op een koortsdroom, het is er donker en duister maar de connectie met de verhalen die Emma het liefste las, zijn daar ook in verweven. Het is een stuk waar ieder van hen op zijn manier omgaat met de situatie. Het is zo gedetailleerd beschreven dat je het eigenlijk visuele trauma verwerking kan noemen. Er komt ook een fragment in uit het boek ‘7 minuten na Middernacht’ van Patrick Ness, een boek dat eerder dit jaar veel indruk maakte op mij en waar ik ook deels een vergelijking zie in opzet.
Ik heb tijdens het lezen heel wat pagina’s gemarkeerd met mooie zinnen of fragmenten.
Op het einde van het boek licht de auteur ook mooie zinnen van gemaakte boekreferenties uit.
Dus laat ik deze daar alvast aan toevoegen:
Pag. 196 ‘Je zou versteld staan wat je soms terugkrijgt, als je loslaat…’
Pag. 267 ‘Zo lang geleden, geen idee wanneer. Laat ons zeggen, voor altijd geleden.’
Pag 277 ‘Rouw werd de ruimte die we deelden.’
Stephan De Winter
PS: ik was geïntrigeerd door de met hartjes gemarkeerde pagina’s en was blij om helemaal op het einde de reden ervan te lezen.
1
Reageer op deze recensie
