Alles begint met aandacht

Boeken waarvan de titel al meteen aanzet tot nieuwsgierigheid, daar hou ik wel van.
En dat doet ‘Tot het glinstert’ van Kathy Mathys. Een intrigerende titel waarvan ik wilde weten waarom deze gekozen is. Ongeveer halverwege mocht ik het ontdekken. Een uitspraak die menig maker en/of kunstenaar zal kunnen bekoren want wanneer weet je dat een werk ‘af’ is? Volgens de moeder van het hoofdpersonage in het boek ga je door ‘tot het glinstert’ en dat voelt exact zo aan. Het is een buikgevoel dat moeilijk te omschrijven is. Als keramiste is dit herkenbaar voor mij want in een creatief proces komt er een moment dat je zegt ‘klaar, dit is het!’ en dan voel je dat in de kern heel goed aan. Doorgaan ‘tot het glinstert’ is zo’n geraffineerde manier om dat gevoel te omschrijven.
Overigens is niet alleen de titel met zorg gekozen, ook het taalgebruik in dit boek is rijk en verfijnd.

Het verhaal speelt zich wisselend af tussen heden (2018) en verleden (1996 en 2007). Dit is steeds heel duidelijk aangegeven en geeft naar mijn mening geen aanleiding tot verwarring.

Schrijfdocente Anna geeft tijdens de zomer van 2018 schrijfworkshops aan de Britse kust. Daar komt ze oog in oog te staan met Billie, de dochter van Bruce, één van haar eerste cursisten die met zijn debuutroman meteen naam en faam maakte. Het is duidelijk dat Billie niet zomaar de zomercursus volgt want ze wil weten onder welke omstandigheden haar vader om het leven gekomen is. Een periode waar Anna liefst zo veel als mogelijk afstand van neemt.

Een flashback naar 1996 laat je kennismaken met een kleine groepje cursisten die een masterclass volgen bij Anna, waaronder de ouders van Billie, Emily en Bruce. Het is een ontspannen sfeertje in de groep: vriendschap, vrolijkheid maar ook boeiende schrijfopdrachten met uitdagende thema’s die de deelnemers helemaal uit hun tent lokken. Er werd geschreven en voorgelezen, geluisterd en gehoord. De deelnemers leren elkaar heel goed kennen en je voelt als lezer écht de connectie. Mathys beheerst duidelijk het vermogen om de personages levensecht neer te zetten, ik wilde eigenlijk gewoon deel zijn van dit groepje vrienden en het voelde alsof ze heel nabij waren.
Schrijfdocente Anna wordt zelf ook geconfronteerd met issues uit het verleden en hecht hard aan de groep wat ook voor teleurstelling zorgt als blijkt dat ze er niet altijd bij hoort.

In 2007 wordt de neerslachtigheid van Bruce té veel voor Emily en besluiten ze om uit elkaar te gaan. Bruce zakt verder weg in het trauma dat hij meesleept uit zijn kindertijd. Hij trekt zich terug in een koetshuis dicht bij Parijs en doet beroep op Anna om zijn memoires te schrijven. Het is een traag proces en Anna moet veel geduld betrachten. Dat is ook het jaar dat Bruce komt te overlijden. Dit gebeuren zorgt er voor dat de afstand in de groep die er al was alleen maar groter wordt.

Het is een mysterie dat zich pas op de laatste pagina’s ontvouwt, het zit ingenieus in elkaar en doet je zelf nadenken over hoe herinneringen vervagen of vervormen naarmate de tijd verstrijkt. Ga je de dingen mooier voorstellen dan ze waren? Hoe kijk je terug op je verleden met de kennis die je opdoet naarmate je ouder wordt? Was het allemaal zo mooi als je je kan herinneren? De lijn tussen feit en fictie is erg dun en doet je automatisch reflecteren over je eigen verleden.

Dit boek mag écht glinsteren in je boekenkast.