Melancholisch, rauw en teder.

Amper waarneembaar, maar toch aanwezig. Leven aan de ravelrand van een maatschappij die aan het uiteenvallen is, het Joegoslavië uit de jaren '80 en de tijd daarna. Maar ook aan de rand van zijn eigen bestaan botst Petar, de dichter, geregeld tegen het noodlot op en leidt hij zijn leven in troosteloosheid. Zoekend, maar vaker nog zijn ene voet domweg voor de ander zettend gaat hij zijn weg. Nooit lijkt hij werkelijk deel uit te maken van de wereld om hem heen, de wereld draait en hij leeft elke dag dat de zon weer opkomt op zijn eigen unieke golflengte. Tot Liza, haar liefde en zijn antwoord daarop laten even het leven glanzen, tot bloei en lichtheid komen. Even.

Pure poëzie deze graphic novel, die uitblinkt in oh zo prachtig geschilderde ietwat surrealistische gouaches. Die kleuren! Zóveel details... ik kon ernaar blijven kijken en er telkens weer wat moois, wrangs of een knipoog in ontdekken. Melancholisch, rauw, maar teder ook. Ik zal het binnenkort opnieuw oppakken en erin opgaan, om dan nieuwe lijnen te vinden die eerder, voor mij, nog ergens in het luchtledige verdwenen. En ik zal mij nog een beetje meer aan Petar en Liza hechten.

'Mijn hoofd is een stad. Alles is er. De schepping, de vernietiging, de kerkers van de vrijheid. Al wie oververhit is en al wie het niet is. Met mijn voet beweeg ik de losse vloerlatten en ik schuif ze weer op hun plek. Ik heb lucht nodig, ik doe de radio aan...'

Opnieuw een kunstwerk binnen het genre.