Hou me vast zoals ik was

Schitterend boek, mooi geschreven.
Zelf werk ik op een oncologische dagbehandeling. Ik zie de angst als zij komen voor hun eerste chemotherapie, voel vragen, gaat dit mij beter maken? Hoe spannend elke CT-scan is. De uitslag hiervan bepaald verdere behandeling.......of niet. Hoe opgelucht men is als de scan uitwijst dat de tumor is geslonken. Maar elke scan blijft spannend. Elk jaar wordt afgeteld, maar iedereen realiseert zich dat het zo maar anders kan zijn.

Dit boek is zo mooi en pakkend geschreven. Het beschrijft de emoties die bij mensen leven, hun hoop, hun wanhoop, hun angst, het verdriet. De golvende bewegingen hierin.
Hoe machteloos mensen in de nabije omgeving zich kunnen voelen. Ze willen graag wat doen, maar er valt niet veel te doen. Men kan de ziekte niet overnemen, de behandeling voor hun ondergaan, de vervelende bijwerkingen opvangen. Maar ze kunnen er wel voor hun zijn. En dat is vaak al genoeg. Er zijn. Dat wordt zo expliciet beschreven in het boek.
Droog houden is niet mogelijk.
Voor mensen die in eenzelfde situatie zijn kan het boek een bron van herkenning zijn. Maar wellicht ook confronterend.
Maar het gaat wel wel over gevoelens en emoties die om de hoek komen als men geconfronteerd wordt met vreselijk nieuws. De sneltrein die dan vertrekt en maar door blijft denderen. Waar is het eindstation en hoe lang duurt het nog voordat we daar zijn. Een sneltrein waar emoties elke dag wisselen.
Het geeft een mooie blik op ziek zijn, behandeling, frustratie maar ook berusting als blijkt dat genezing niet meer mogelijk is.