Het boek spreekt zelf het is een Mustread met diepgang met emotie een kleine lach en een dikke traan.

Een lieve omslag, een konijntje kijkt me aan, in een prachtige gekleurde omslag. Ik vraag me af wat ik kan verwachten. Als ik de achterflap lees heb ik het idee dat dit nog weleens een tranentrekker kan worden. Het verhaal over de relatie van Moeder en Dochter en een ongeneeslijke ziekte. Mmmm, dat komt wel enorm dichtbij en ik zal de zakdoekjes bij de hand houden.
Het boek begint met een fragment uit Zomaar was je geboren van Imme Dros.

“Zomaar werd je geboren, zomaar kwam je aan land Zat voorgoed op het droge, stond voorgoed aan de kant “

Dat het verhaal me gelijk pakt, ik ben beland in een wereld vol emotie. De relatie tussen Janne en haar moeder Dina wordt heel goed beschreven door Inge, het pakt me door de eenvoud door de onderliggend emotie die je voelt tijdens het lezen. De moeizame relatie van een moeder die haar dochter los moet laten, en haar dochter die vecht tegen alle gevoelens van het losbreken. Een relatie die ik helaas niet ken, maar ik wel vaak om me heen zie ontstaan. Het praten over wat er echt toe doet is nog steeds moeilijk en word nog veel te kort gedaan.
De hoofdstukken lezen heerlijk weg, en ik merk dat ik denk oh, nog even een hoofdstuk, oh nog even door lezen. En voor je het weet is het boek uit en lopen de tranen over mijn wangen. Toen ik de achterflap las was ik hier al bang voor maar de manier waarop het boek doorwerkt had ik niet verwacht. De schrijfstijl is enorm fijn te noemen, de dagelijkse dingen worden rustig beschreven en de harde kern van het verhaal kruipt langzaam in je brein, en die laten de tranen stromen. Ik geniet tijdens het lezen en kan me inleven in de gevoelens van zowel Janna als Dina, helaas komt het heel dichtbij. Vader Smidje heeft een super hoog knuffel gehalte en maakt bij mij veel los. Het boek is opgedeeld in drie delen, het sluit naadloos aan elkaar aan, en wanneer je de laatste woorden leest is het boek ook uit. En blijft bij mij een gevoel van wauw, wat een verhaal. En ik kan er nog heel veel over zeggen maar ik doen het niet.

Het boek spreekt zelf het is een Mustread met diepgang met emotie een kleine lach en een dikke traan. Inge van der Krabben mag zich meten aan “Weeffout in de sterren”, “In seizoenen” van Judith Visser en zelfs voor mijn gevoel met Kluun “komt een vrouw bij de dokter”

“Ik zoek een woord/ een heel nieuw woord/ een woord dat niemand kent/ ik zoek een woord dat zeggen wil/ dat jij de liefste bent.”