Lezersrecensie
“Vertrouwen kan je niemand — achter elke wending schuilt een naar gevoel dat iets niet klopt.”
Josie houdt ervan om in haar vrije uurtjes oude, onopgeloste zaken uit te pluizen. Samen met haar nicht Fran duikt ze in het duistere verleden van verdwenen jonge vrouwen. Wanneer ze onverwacht wél een cold case weten te kraken, geeft dat Josie precies het zetje dat ze nodig heeft om een lang gekoesterde droom waar te maken: het schrijven van haar eigen thriller.
Maar terwijl ze werkt aan een verhaal met een gevaarlijke hoofdpersoon en Fran scherp meeleest, merkt Josie dat fantasie soms beter in je hoofd kan blijven. Want hoe meer ze schrijft, hoe dichter fictie en werkelijkheid bij elkaar komen te liggen… en voor ze het weet, lijkt ze zelf vast te lopen in het web dat ze ooit alleen op papier zette.
Wanneer je het gevoel hebt alsof je een spannend thrillerverhaal bent binnengestapt, lijkt niets nog vanzelfsprekend.
Zwarte Draad grijpt je in de proloog ijzersterk vast en laat niet meer los. Vanaf de eerste pagina voel je dat de lat hoog ligt: de spanning staat strak, de details zijn rauw en beeldend, en het lugubere manuscript waarmee alles begint zet meteen de toon. Wat start als fictie, lijkt voor Josie en Fran al snel angstaanjagend echt te worden — en vanaf dat moment komt het verhaal in een meedogenloze stroomversnelling terecht.
“Vertrouwen kan je niemand — achter elke wending schuilt een naar gevoel dat iets niet klopt.”
Vertrouwen kan je niemand, want achter elke wending schuilt een naar gevoel dat iets niet klopt. Breukel speelt slim met argwaan en timing: precies wanneer je denkt dat de spanning even inzakt, schroeft ze ’m weer op. Het resultaat is een thriller die je tot het einde toe alert houdt, vol duistere details, oplopende dreiging en het knagende idee dat werkelijkheid en fictie gevaarlijk dicht bij elkaar komen.
Kortom: Breukel houdt de touwtjes stevig in handen en laat de lezer achter met het beklemmende besef dat een thriller soms enger is wanneer het allemaal nét iets te echt voelt. Weer ben ik onder de indruk van de fantasie en schrijfstijl van Lineke. Ze schrijft zo beeldend en indrukwekkend dat je als lezer meerdere keren wordt overdonderd. In Zwarte Draad zorgt dat voor een onweerstaanbare, bijna overweldigende leesflow.
Maar terwijl ze werkt aan een verhaal met een gevaarlijke hoofdpersoon en Fran scherp meeleest, merkt Josie dat fantasie soms beter in je hoofd kan blijven. Want hoe meer ze schrijft, hoe dichter fictie en werkelijkheid bij elkaar komen te liggen… en voor ze het weet, lijkt ze zelf vast te lopen in het web dat ze ooit alleen op papier zette.
Wanneer je het gevoel hebt alsof je een spannend thrillerverhaal bent binnengestapt, lijkt niets nog vanzelfsprekend.
Zwarte Draad grijpt je in de proloog ijzersterk vast en laat niet meer los. Vanaf de eerste pagina voel je dat de lat hoog ligt: de spanning staat strak, de details zijn rauw en beeldend, en het lugubere manuscript waarmee alles begint zet meteen de toon. Wat start als fictie, lijkt voor Josie en Fran al snel angstaanjagend echt te worden — en vanaf dat moment komt het verhaal in een meedogenloze stroomversnelling terecht.
“Vertrouwen kan je niemand — achter elke wending schuilt een naar gevoel dat iets niet klopt.”
Vertrouwen kan je niemand, want achter elke wending schuilt een naar gevoel dat iets niet klopt. Breukel speelt slim met argwaan en timing: precies wanneer je denkt dat de spanning even inzakt, schroeft ze ’m weer op. Het resultaat is een thriller die je tot het einde toe alert houdt, vol duistere details, oplopende dreiging en het knagende idee dat werkelijkheid en fictie gevaarlijk dicht bij elkaar komen.
Kortom: Breukel houdt de touwtjes stevig in handen en laat de lezer achter met het beklemmende besef dat een thriller soms enger is wanneer het allemaal nét iets te echt voelt. Weer ben ik onder de indruk van de fantasie en schrijfstijl van Lineke. Ze schrijft zo beeldend en indrukwekkend dat je als lezer meerdere keren wordt overdonderd. In Zwarte Draad zorgt dat voor een onweerstaanbare, bijna overweldigende leesflow.
1
Reageer op deze recensie
