Lezersrecensie
“Een verhaal dat je niet alleen leest, maar voelt.”
Na lang wachten is er eindelijk een pleeggezin gevonden waar Jasmijn (9) en Imke (7) samen geplaatst kunnen worden. Het afscheid van het kindertehuis valt hen zwaar, vooral omdat ze zich daar steeds meer thuis zijn gaan voelen. De zusjes komen terecht in een christelijk gezin met twee jongens, waar alles nieuw is en waar ze flink moeten wennen aan hun nieuwe leven.
Wanhopig proberen ze contact te houden met hun moeder, in de hoop ooit weer bij haar te kunnen wonen. Terwijl de jaren verstrijken, groeien de meisjes op tot volwassenen. Langzaam leren ze in zichzelf te geloven en krijgen ze antwoorden op vragen over hun verleden.
De drie delen samen vormen één compleet verhaal, dat je eigenlijk het best op volgorde kunt lezen. Het raakt je diep en blijft nog lang nazinderen. Het levensverhaal van twee kleine meisjes die langzaam opgroeien tot volwassen vrouwen laat de lezer absoluut niet onberoerd.
Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven. Wat dit zo bijzonder maakt, is dat de vertelstijl telkens perfect aansluit bij de leeftijd, de plek en de karaktereigenschappen van het personage dat op dat moment aan het woord is. Die uitwerking is enorm sterk, indrukwekkend en vol gevoel. Dit verdient zonder twijfel een groot compliment aan de auteur, die dit zo treffend en invoelend heeft weten over te brengen.
“Puur, kwetsbaar en indringend: dit verhaal blijft nazinderen.”
Na het lezen van het eerste deel was ik al diep onder de indruk van de verhaallijn, en in dit slotdeel wordt dat gevoel alleen maar versterkt. Meerdere keren kreeg ik een brok in mijn keel en vloeiden de tranen rijkelijk. Het is een aangrijpend verhaal dat diepe sporen kan nalaten — bij mij deed het dat zeker. Vooral sommige kleine details kwamen pittig binnen.
Dit is een persoonlijk en kwetsbaar relaas, waarin Yvonne Sonke zich mijns inziens bijzonder open opstelt. Juist omdat het gebaseerd is op waarheid, voelt het verhaal puur, eerlijk en intens. Een verhaal dat beklijft en uiteindelijk nog veel meer indruk maakt dan je vooraf had kunnen vermoeden.
Wanhopig proberen ze contact te houden met hun moeder, in de hoop ooit weer bij haar te kunnen wonen. Terwijl de jaren verstrijken, groeien de meisjes op tot volwassenen. Langzaam leren ze in zichzelf te geloven en krijgen ze antwoorden op vragen over hun verleden.
De drie delen samen vormen één compleet verhaal, dat je eigenlijk het best op volgorde kunt lezen. Het raakt je diep en blijft nog lang nazinderen. Het levensverhaal van twee kleine meisjes die langzaam opgroeien tot volwassen vrouwen laat de lezer absoluut niet onberoerd.
Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende perspectieven. Wat dit zo bijzonder maakt, is dat de vertelstijl telkens perfect aansluit bij de leeftijd, de plek en de karaktereigenschappen van het personage dat op dat moment aan het woord is. Die uitwerking is enorm sterk, indrukwekkend en vol gevoel. Dit verdient zonder twijfel een groot compliment aan de auteur, die dit zo treffend en invoelend heeft weten over te brengen.
“Puur, kwetsbaar en indringend: dit verhaal blijft nazinderen.”
Na het lezen van het eerste deel was ik al diep onder de indruk van de verhaallijn, en in dit slotdeel wordt dat gevoel alleen maar versterkt. Meerdere keren kreeg ik een brok in mijn keel en vloeiden de tranen rijkelijk. Het is een aangrijpend verhaal dat diepe sporen kan nalaten — bij mij deed het dat zeker. Vooral sommige kleine details kwamen pittig binnen.
Dit is een persoonlijk en kwetsbaar relaas, waarin Yvonne Sonke zich mijns inziens bijzonder open opstelt. Juist omdat het gebaseerd is op waarheid, voelt het verhaal puur, eerlijk en intens. Een verhaal dat beklijft en uiteindelijk nog veel meer indruk maakt dan je vooraf had kunnen vermoeden.
2
Reageer op deze recensie
