Fry moet even op gang komen (en blijft iets te lang doorvertellen)

Het verhaal begint met het einde van de slag om Troje en leest vrij vlot. Eigenlijk alle hoofdstukken met Odysseus en directe aanverwanten zijn zeer aanstekelijk om te lezen. Wel loopt het snelle begin wat vast in allerlei verhaallijnen, met als meest vervelende hoofdstuk Carthago waarin de goden ineens Romeins zijn. Ook de verhaallijnen van Telemachus halen, hoewel interessant, het tempo er een beetje uit, maar eenmaal aangekomen op Kalypso neemt de vertelsnelheid weer behoorlijk toe. Het is ook rondom deze pagina's (tussen 50 en 120) dat zowel het verhaal als de vertaling in kracht afnemen (bijvoorbeeld pagina 103...). Wellicht handig geweest om deze uitstappen wat meer toe te lichten, in het bredere verhaal lijken ze minder te passen. Maar zodra de aandacht weer op Odysseus (en Penelope) is gericht leest het verhaal behoorlijk vlot en maakt Stephen Fry zijn belofte als moderne Homerus meer dan waar. Net zoals het Odysseus wel eens tegenzit is het dus soms de kunst om vol te houden. De laatste hoofdstukken na Odysseus' hereniging met Telemachus en Penelope meanderen zich wel weer in een aantal beschouwingen die stuk voor stuk interessant zijn, maar waar wellicht een geheel eigen boek hadden kunnen hebben (of anders gewoon wat meer focus naar een duidelijk eind). Het lukt Fry niet zo goed het verhaal handig af te sluiten en geeft ons wel 100 interessante gedachte mee, maar een wat minder sluitend verhaal.