Dit verhaal kruipt in je hoofd

In Stad O. neemt Caris ons mee naar een strak opgebouwde dystopische wereld: de stad O., waar werknemers ¬— de zogenaamde “Kinderen van Martha” ¬— leven en werken in een ogenschijnlijk perfecte utopie, gebouwd rond een kernenergiecentrale. De hoofdpersoon Bethe en haar man Tobias verruilen hun armoedige bestaan buiten de stad voor het comfortabele leven binnen de muren van O., maar al snel rijzen er twijfels.
Wat mij vooral trof aan het boek is hoe het thema van ongewenste kinderloosheid subtiel maar doeltreffend wordt verweven in dit utopische landschap. De druk om een gezin te stichten, het gevoel van ‘anders zijn’ wanneer het niet lukt, en de – soms impliciete – schuldgevoelens en verwachtingen: allemaal elementen die mensen die met dit thema worstelen, zullen herkennen.
Dit boek gaat in je hoofd zitten, de achterdocht, de vraag wat er werkelijk speelt, maakt dat je door wilt lezen. De sfeer is beklemmend en je voelt de controle, de gladheid van het systeem, en de onderhuidse spanningen tussen de personages groeien. Je merkt hoe Bethe geleidelijk steeds meer buitenstaander wordt, ook tegenover haar omgeving en zelfs haar man.
Toch leverde het boek voor mij niet helemaal wat ik hoopte op het einde. De conclusie van het verhaal voelt ietwat teleurstellend: hoewel het goed geschreven is en de plot boeiend blijft, miste ik een beetje de volledige catharsis of een écht bevredigend einde. Het slot roept vragen op en blijft in zekere zin in het luchtledige hangen – wat op zich misschien een bewuste keuze is, maar voor mij toch wat onbevredigend werkte.
Samenvattend: Stad O. is een aanrader voor wie houdt van maatschappelijk geladen, dystopische romans met een psychologische inslag. Het zet je aan het denken, blijft je achtervolgen – en dat is sterk. Maar wees gewaarschuwd: als je verlangt naar een strak afgerond einde, dan kan dit boek je iets te veel open laten.