Kopzorgen voor hoofdpersoon en lezer

Zusje van Rosamund Lupton is een lastig lezend boek. Dat ligt niet aan de woordkeuze, al worden regelmatig medische termen en aandoeningen genoemd. Het is vooral de constructie waarmee het verhaal geschreven is, die het lezen inspannend maakt. Lupton vertelt een verhaal vanuit het nu. In dat verhaal blikt zij regelmatig terug: met flashbacks van gebeurtenissen en gedachten, conversaties, beschrijvingen. EN dat alles loopt door elkaar in een hoofdstuk. Soms is het niet duidelijk of een paragraaf een gedachte is, een wens, een observatie dan wel een beschrijving.Je moet er telkens je hoofd goed bij houden. Ook het verwijzen met de tweede persoon enkelvoud brengt verwarring met zich mee. Een ene keer bedoelt ze daar haar vermoorde zusje Tess mee, in andere gevallen bijvoorbeeld haar moeder, of een arts. wetenschapper, een vriend(in), justitieel medewerker e.d. Uiteraard komt deze afwisseling regelmatig voor in een boek, alleen is dan de omgeving (situatieschets, conversatiemodel, etc) duidelijk afgebakend. In Zusje loopt dit door elkaar, is er soms geen duidelijke afbakening van een situatie. Soms vertelt Lupton een verhaal waarbij ze tijdens de verteltrant wisselt van setting of onderwerp. Bijv een gesprek met de moeder van hoofdpersoon Beatrice waarin een herinnering van een gebeurtenis met haar zusje Tess voorkomt, dat leidt tot een stelling, die ze weer verder exploreert met een wetenschapper. Ingewikkeld? Ja. Desondanks blijf je lezen. Het verhaal is geen crime, geen detective, geen roman, maar zowat alles bij elkaar in één mix. Het idee is sterk: een verhaal over het plotseling overlijden van haar zusje Tess in London door zelfdoding, nadat ze een doodgeboren baby kreeg- zet Beatrice, die op dat moment een eigen leven in New York heeft opgebouwd, aan tot terugkeer naar de Britse hoofdstad, waar ze vol ongeloof een minutieus onderzoek doet om te bewijzen dat Tess geen zelfmoord gepleegd kan hebben. Daarvoor ontwaard ze veel (rand)zaken die gewoon niet kloppen. Intrigerend, maar wel voortdurend je hoofd er bij houden,