Een verhaal dat je ontroert en de rillingen geeft

Ik hou van schrijvers die ook dichten, ze maken vaak mooie zinnen en sterke dialogen. Zo ook Bianca Boer in Draaidagen. Ze heeft al meerdere verhalen- en dichtbundels geschreven. Draaidagen is haar debuutroman.

Draaidagen gaat over Judith en haar oma, de enige die ze nog heeft. Ze is bij haar oma opgegroeid en verder heeft ze geen familie. Bij de vrienden die ze eindelijk had gemaakt heeft ze het verpest. Ze stopt met haar derde studie en gaat weer bij haar 92 jarige oma thuis wonen, waar ze zelf ook is opgegroeid.
Haar oma dementeert, dat wordt steeds erger. Judith doet alsof er niks aan de hand is, tegen haarzelf en de omgeving. Net zo lang tot ze niet meer anders kan dan toegeven dat het zo niet langer gaat.

Judith wordt figurant in een film over de tweede Wereldoorlog om haar oma, die Auswitch heeft overleefd, beter te begrijpen. Ze wil weten wat ze heeft meegemaakt, hoe het is geweest. Door de filmopnames komt ze dichterbij haar, maar ze zou eigenlijk fysiek bij haar moeten zijn. De opnames en de situatie met oma worden steeds heftiger.

Ze schrijf alsof het een brief aan haar oma is. Vooral de dialogen met wat Judith tegen haar oma zegt, en dan erachteraan wat ze denkt zijn erg mooi. Bianca Boer laat precies zien hoe het in je hoofd werkt, je zegt iets, maar in je hoofd zeg je eigenlijk nog veel meer. De harde waarheid. Verwarring, irritatie en liefde wisselen elkaar af bij Judith.

‘Jouw oorlog zal met jou sterven. Ik kan er nog zoveel over weten, tegelijk begrijp ik er niets van.’

Draaidagen is heel overtuigend geschreven, je voelt vanaf het begin af aan mee met Judith en haar innerlijke strijd. Het wordt goed opgebouwd, je wordt steeds meer het verhaal ingezogen door de twee verhaallijnen die steeds meer samenkomen en in elkaar overlopen.
Ik wil een vervolg, weten hoe het Judith verder vergaat. Ik ben op haar gesteld geraakt. We hebben een band opgebouwd.