Lezersrecensie
Veel onbeantwoorde vragen
(Recensie voor Fantasywereld)
Gebied 19 leest – met name door het simpele taalgebruik zonder dat het kinderlijk aandoet – als een trein. Ik had het dan ook in één dag uit. Hoewel het gegeven dát een groot deel van de wereldbevolking in een vingerknip verdwijnt niet heel origineel is (denk maar aan de Gone-serie van Michael Grant waar alle volwassen verdwijnen, de Left Behind-films of zelfs maar de letterlijke vingerknip van Thanos in het Marvel-universum) vind ik het altijd wel een intrigerend concept en dat was ook juist wat me aantrok in dit boek. Welk mysterie schuilt er in Gebied 19 achter dit fenomeen? Hoe draait de wereld daarna verder? Wat voor weerslag heeft dit op de personages?
Geloofwaardigheid
De laatste vraag is leidend voor dit verhaal. Gebied 19 is geschreven vanuit het perspectief van Tomas, een succesvolle thrillerschrijver die zich meer bezighoudt met zijn fictieve werelden dan met de echte wereld. Terwijl iedereen wist wat er stond te gebeuren, lijkt Thomas de enige te zijn voor wie dat niet geldt. Daar begonnen mijn twijfels eigenlijk al een beetje. Kan je echt zó erg in je werk opgaan dat je iets waar de hele wereld over praat totaal niet meekrijgt? Terwijl je nog wel gewoon meedraait in het sociale leven, je een dertienjarige zoon hebt die dat ongetwijfeld wél meekrijgt en je vrouw daar ontzettend mee bezig is? Ik vond het niet geloofwaardig dat echt alles langs hem heen is gegaan, terwijl dat voor de rest van de wereld niet geldt.
Vervolgens verdwijnt Tomas’ gezin en blijft hij alleen achter. Natuurlijk wil hij antwoorden en dus vraagt hij aan iedereen die hij op straat tegenkomt wat er aan de hand is. Iedereen doet nogal nukkig en weigert zijn vragen te beantwoorden – en Tomas dringt verder ook niet aan. Hiermee wordt het mysterie uitgezet – want wát is er dan precies gebeurd? Ik begrijp dat het mysterie nogal snel wegvalt als de personages wél gewoon antwoord geven, maar ze kwamen hierdoor totaal niet menselijk over. Ik miste een overtuigende reden waarom de personages er niet over wilden praten, of waarom Tomas niet meer aandrong. De interacties voelden hierdoor geforceerd, alsof de personages niets dan kartonnen poppetjes waren die de hoofdpersoon een bepaalde kant uit wezen.
Vooral een psychologisch verhaal
[Hier volgt een spoiler!]
Uiteindelijk blijkt er een tweedeling te zijn gemaakt, waarbij Tomas’ familie naar een andere planeet is gebracht. Tomas heeft moeite dit te geloven, de manier waarop hij alles blijft ontkennen zet je als lezer ook aan het denken. Hoe zou je zelf in deze situatie reageren? Tomas stelt zich allerlei vragen: waarom moest hij achterblijven, hoe kunnen miljoenen mensen verplaatst zijn? Hele logische vragen, waar je als lezer natuurlijk ook een antwoord op wilt hebben. Alleen… komt dat antwoord niet? Heel veel wordt aan de verbeelding overgelaten, wat voor mij voelt als luie wereldbouw. De andere planeet komt uiteindelijk ook in beeld en ook daarvan wil je weten hoe bepaalde dingen überhaupt kúnnen, maar ook hierbij blijf je in het duister tasten. De focus is heel erg op het psychologische – op hoe Tomas met alles omgaat. Het scifi-aspect is helaas nauwelijks uitgewerkt.
Conclusie
Gebied 19 is een boek dat je aan het denken zet. Wat zou ik doen als dit mij overkwam? Waar zou ik hulp zoeken? Hoe ga je om met zulk verlies? Je stapt in de schoenen van de hoofdpersoon en daarom voelt het vooral als een psychologische reis, waarbij het decor nogal slap is en wellicht niet voor iedere lezer van belang. Wel denk ik dat liefhebbers van het fantastische genre hier een gemis ervaren, omdat de uitwerking van de wereld(en) zo summier is en je vol onbeantwoorde vragen achterblijft.
Gebied 19 leest – met name door het simpele taalgebruik zonder dat het kinderlijk aandoet – als een trein. Ik had het dan ook in één dag uit. Hoewel het gegeven dát een groot deel van de wereldbevolking in een vingerknip verdwijnt niet heel origineel is (denk maar aan de Gone-serie van Michael Grant waar alle volwassen verdwijnen, de Left Behind-films of zelfs maar de letterlijke vingerknip van Thanos in het Marvel-universum) vind ik het altijd wel een intrigerend concept en dat was ook juist wat me aantrok in dit boek. Welk mysterie schuilt er in Gebied 19 achter dit fenomeen? Hoe draait de wereld daarna verder? Wat voor weerslag heeft dit op de personages?
Geloofwaardigheid
De laatste vraag is leidend voor dit verhaal. Gebied 19 is geschreven vanuit het perspectief van Tomas, een succesvolle thrillerschrijver die zich meer bezighoudt met zijn fictieve werelden dan met de echte wereld. Terwijl iedereen wist wat er stond te gebeuren, lijkt Thomas de enige te zijn voor wie dat niet geldt. Daar begonnen mijn twijfels eigenlijk al een beetje. Kan je echt zó erg in je werk opgaan dat je iets waar de hele wereld over praat totaal niet meekrijgt? Terwijl je nog wel gewoon meedraait in het sociale leven, je een dertienjarige zoon hebt die dat ongetwijfeld wél meekrijgt en je vrouw daar ontzettend mee bezig is? Ik vond het niet geloofwaardig dat echt alles langs hem heen is gegaan, terwijl dat voor de rest van de wereld niet geldt.
Vervolgens verdwijnt Tomas’ gezin en blijft hij alleen achter. Natuurlijk wil hij antwoorden en dus vraagt hij aan iedereen die hij op straat tegenkomt wat er aan de hand is. Iedereen doet nogal nukkig en weigert zijn vragen te beantwoorden – en Tomas dringt verder ook niet aan. Hiermee wordt het mysterie uitgezet – want wát is er dan precies gebeurd? Ik begrijp dat het mysterie nogal snel wegvalt als de personages wél gewoon antwoord geven, maar ze kwamen hierdoor totaal niet menselijk over. Ik miste een overtuigende reden waarom de personages er niet over wilden praten, of waarom Tomas niet meer aandrong. De interacties voelden hierdoor geforceerd, alsof de personages niets dan kartonnen poppetjes waren die de hoofdpersoon een bepaalde kant uit wezen.
Vooral een psychologisch verhaal
[Hier volgt een spoiler!]
Uiteindelijk blijkt er een tweedeling te zijn gemaakt, waarbij Tomas’ familie naar een andere planeet is gebracht. Tomas heeft moeite dit te geloven, de manier waarop hij alles blijft ontkennen zet je als lezer ook aan het denken. Hoe zou je zelf in deze situatie reageren? Tomas stelt zich allerlei vragen: waarom moest hij achterblijven, hoe kunnen miljoenen mensen verplaatst zijn? Hele logische vragen, waar je als lezer natuurlijk ook een antwoord op wilt hebben. Alleen… komt dat antwoord niet? Heel veel wordt aan de verbeelding overgelaten, wat voor mij voelt als luie wereldbouw. De andere planeet komt uiteindelijk ook in beeld en ook daarvan wil je weten hoe bepaalde dingen überhaupt kúnnen, maar ook hierbij blijf je in het duister tasten. De focus is heel erg op het psychologische – op hoe Tomas met alles omgaat. Het scifi-aspect is helaas nauwelijks uitgewerkt.
Conclusie
Gebied 19 is een boek dat je aan het denken zet. Wat zou ik doen als dit mij overkwam? Waar zou ik hulp zoeken? Hoe ga je om met zulk verlies? Je stapt in de schoenen van de hoofdpersoon en daarom voelt het vooral als een psychologische reis, waarbij het decor nogal slap is en wellicht niet voor iedere lezer van belang. Wel denk ik dat liefhebbers van het fantastische genre hier een gemis ervaren, omdat de uitwerking van de wereld(en) zo summier is en je vol onbeantwoorde vragen achterblijft.
1
Reageer op deze recensie
