Lezersrecensie
Smaakt naar meer!
(Recensie voor Fantasywereld)
De kracht van verhalen
De laatste verhalenverteller is vanuit het oogpunt van de dertienjarige Petra geschreven, in de ik-vorm. Petra leeft voor verhalen, die ze van haar Mexicaanse oma hoort. Hierdoor komt er wat Mexicaanse folklore in voor. Nu is dat iets wat ik heel interessant vind; ik had er dan ook wat meer van gehoopt. Doordat de verhalen natuurlijk van belang moeten zijn voor de plot, begrijp ik waarom hier niet heel erg over uitgeweid wordt. Toch hadden de verhalen díé Petra hoort en vertelt wel iets uitgebreider en smeuïger mogen zijn, juist omdat dit iets zou moeten zijn waarin ze uitblinken. De verhaaltjes – cuento’s – beginnen met een Spaanse versie van “Er was eens” en eindigen met een Spaans gezegde. Jammer genoeg waren deze gezegdes en soms kleine gedichtjes niet vertaald, waardoor ze voor de Nederlandse lezer misschien weinig toevoegen.
Dit boek laat het belang van verhalen en daarmee ook cultureel erfgoed zien. We worden gevormd door herinneringen, door verhalen, en we trekken er lessen uit. De kracht hiervan komt duidelijk naar voren in het verhaal: op meerdere momenten weet Petra er iemand mee vooruit te helpen of ontleent ze er moed aan.
Een emotioneel verhaal
De laatste verhalenverteller begint al op een emotioneel moment: Petra neemt afscheid van haar oma en weet dat de aarde binnen enkele dagen vernietigd zal worden. Het laat je nadenken over hoe je zelf in zo’n situatie zou reageren en dat brengt je al gelijk heel dicht bij de hoofdpersoon.
Petra verliest heel veel, al is het verhaal met zoveel vragen en spannende momenten opgebouwd dat je daar als (jonge) lezer niet al te lang in blijft hangen. Er is ruimte voor emoties, maar het verhaal is verder niet zwaarmoedig. Het kostte me soms wel wat moeite om te geloven dat Petra pas dertien jaar was; als ze een paar jaar ouder was geweest, waren sommige dingen misschien iets makkelijker te geloven geweest.
De laatste verhalenverteller is een verhaal waar ik mezelf makkelijk in verloor. Het leven op het overgenomen ruimteschip, het verkennen van de nieuwe wereld en de obstakels die ze op beide gebieden moet overwinnen, zorgden voor een constante drive om door te lezen. Er zaten een paar verrassende plotwendingen, hoewel het soms niet helemaal duidelijk was hoe Petra uit bepaalde situaties gered werd en je dat dan zelf maar moest invullen. De afronding van het verhaal was een beetje rap en biedt ruimte voor meer – ik had een extra hoofdstuk nog wel fijn gevonden. Er wordt nu vrij veel aan de verbeelding overgelaten.
Conclusie
De laatste verhalenverteller is een beeldend verteld sciencefictionverhaal voor de wat oudere jeugd (12+), waarbij het belang van verhalen onderstreept wordt. Thema’s als verlies, identiteit, opoffering en moeilijke keuzes maken staan centraal in dit verhaal, dat een enigszins open einde kent. Wat mij betreft smaakt het zeker naar meer!
De kracht van verhalen
De laatste verhalenverteller is vanuit het oogpunt van de dertienjarige Petra geschreven, in de ik-vorm. Petra leeft voor verhalen, die ze van haar Mexicaanse oma hoort. Hierdoor komt er wat Mexicaanse folklore in voor. Nu is dat iets wat ik heel interessant vind; ik had er dan ook wat meer van gehoopt. Doordat de verhalen natuurlijk van belang moeten zijn voor de plot, begrijp ik waarom hier niet heel erg over uitgeweid wordt. Toch hadden de verhalen díé Petra hoort en vertelt wel iets uitgebreider en smeuïger mogen zijn, juist omdat dit iets zou moeten zijn waarin ze uitblinken. De verhaaltjes – cuento’s – beginnen met een Spaanse versie van “Er was eens” en eindigen met een Spaans gezegde. Jammer genoeg waren deze gezegdes en soms kleine gedichtjes niet vertaald, waardoor ze voor de Nederlandse lezer misschien weinig toevoegen.
Dit boek laat het belang van verhalen en daarmee ook cultureel erfgoed zien. We worden gevormd door herinneringen, door verhalen, en we trekken er lessen uit. De kracht hiervan komt duidelijk naar voren in het verhaal: op meerdere momenten weet Petra er iemand mee vooruit te helpen of ontleent ze er moed aan.
Een emotioneel verhaal
De laatste verhalenverteller begint al op een emotioneel moment: Petra neemt afscheid van haar oma en weet dat de aarde binnen enkele dagen vernietigd zal worden. Het laat je nadenken over hoe je zelf in zo’n situatie zou reageren en dat brengt je al gelijk heel dicht bij de hoofdpersoon.
Petra verliest heel veel, al is het verhaal met zoveel vragen en spannende momenten opgebouwd dat je daar als (jonge) lezer niet al te lang in blijft hangen. Er is ruimte voor emoties, maar het verhaal is verder niet zwaarmoedig. Het kostte me soms wel wat moeite om te geloven dat Petra pas dertien jaar was; als ze een paar jaar ouder was geweest, waren sommige dingen misschien iets makkelijker te geloven geweest.
De laatste verhalenverteller is een verhaal waar ik mezelf makkelijk in verloor. Het leven op het overgenomen ruimteschip, het verkennen van de nieuwe wereld en de obstakels die ze op beide gebieden moet overwinnen, zorgden voor een constante drive om door te lezen. Er zaten een paar verrassende plotwendingen, hoewel het soms niet helemaal duidelijk was hoe Petra uit bepaalde situaties gered werd en je dat dan zelf maar moest invullen. De afronding van het verhaal was een beetje rap en biedt ruimte voor meer – ik had een extra hoofdstuk nog wel fijn gevonden. Er wordt nu vrij veel aan de verbeelding overgelaten.
Conclusie
De laatste verhalenverteller is een beeldend verteld sciencefictionverhaal voor de wat oudere jeugd (12+), waarbij het belang van verhalen onderstreept wordt. Thema’s als verlies, identiteit, opoffering en moeilijke keuzes maken staan centraal in dit verhaal, dat een enigszins open einde kent. Wat mij betreft smaakt het zeker naar meer!
1
Reageer op deze recensie
